Ongeluk in een tunnel
Daar lagen we dan. Gedrieën op het asfalt voor het oog voor de camera.
Mijn vriend krabbelde als eerste overeind. Trok zijn broek recht en zwaaide naar de lens bovenin de spoortunnel. Die man achter de monitor moest een topavond hebben, bedachten we.
Ik inspecteerde mijn fiets. Niks aan de hand. Bel deed het nog. Bibberig stond ik met het stuur in mijn hand in het volle TL-licht.
Mijn huisgenoot was de laatste die opstond. Slap van de alcohol en de lachstuip waarin hij was geschoten. Ook hij stak zijn hand op richting beveiligingscamera. Vervolgens toonde hij zijn billen. Waarom, dat vroegen we niet.
Het volgende was gebeurd: mijn vriend, gezeten op de bagagedrager van mijn fiets, strekte onaangekondigd een been. Ik trapte door. De neus van zijn schoen – legerkist, godzijdank – schoot tussen de spaken van het achterwiel van de fiets van mijn huisgenoot. We gingen hard, want suisden krom over het stuur bergafwaarts de tunnel door. Tot we allemaal voor een moment bewegingsloos op de grond lagen. Alleen het achterwiel van de fiets van mijn huisgenoot draaide nog kwiek rondjes. Zonder het fietspad te raken.
Het ongeluk in de tunnel – niemand raakte blijvend invalide - is zeker tien jaar geleden. We waren na het stappen op weg naar huis, een vieze studentenbende pal achter Vissers Meubelen. Of er die avond iemand achter de beveiligingsmonitor zat te kijken, weet ik niet. Ik hoop het, gun iedereen zo’n funniest homevideo.
Blij dat het cameratoezicht terug is. Al was het maar voor diegene die de filmpjes mag bekijken.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten