Een column van Javier Recipiente

Ik heb er niet zo veel mee.
Met hardlopen. Ik kan het ook niet, maar dat terzijde.
Het is al jaren een hype. Er gaat geen dag voorbij of er wordt over hardlopen geschreven.
Hardlopen is hot. Ja, vooral aan de finish.
Het is gewoon business. Meer niet. Maar iedereen moet. We zijn gebrainwashed, want je móét natuurlijk niets. Je wordt gedwóngen. De duurlopen schieten overal als paddenstoelen uit de grond, de Marikenloop, Zevenheuvelenloop, Bridge to Bridgeloop, Berg tot Bergloop, Leeuwenloop, Dijkenloop.
Pak toch de auto! Dan ben je er veel sneller.
Nee, we willen blaren, spierpijn in de kuiten.
Hardlopen is voor dieren, niet voor mensen.
Maar je moet. Want iedereen doet ’ t. Dus hop in je te kekke en veel te dure outfit naar de warming-up. Startnummertje met chip halen. Want hardlopen is zo serieus. Er mag namelijk niet gefraudeerd worden.
Dat is een doodzonde. Zoiets als vloeken in de kerk. Je wordt nog net niet terechtgesteld.
En toch valt er altijd een schot.
Het startschot. Duizenden snellen het parcours af. Of hun leven ervan afhangt. Na honderd meter wordt het veelkleurig legioen een langgerekt lint. Halverwege de route beginnen zich pijnlijke vermoeidheidsverschijnselen te openbaren, terwijl in de verte al sinistere sirenes klinken. Bij de finish lopen ongezond rood aangelopen koppen over de streep. Sommigen zwaar hijgend wanhopig op zoek naar de zuurstofflessen, terwijl anderen zich helemaal leegkotsen.
Het is echt feest.
De eindstreep is gehaald!