De column van Javier de Fresnos

Edwin
Deze column is te laat. Want het is al een week geleden dat er definitief afscheid werd genomen van Edwin. Edwin vanWijk was geen grote, bekende of machtige Nijmegenaar. Wel een prachtige Nijmegenaar.
Wie Edwin voor het eerst zag schrok wel eens een beetje.
Edwin was niet lang, wel heel erg breed. Handen als kolen­schoppen en een woeste donkere baard. Een soort ontzagwek­kend oermens, uiterlijk een Hells Angel, maar feitelijk een gro­te teddybeer met een bulderende lach en een goed hart.
Edwin deed geen vlieg kwaad. Met die reuzenhanden van hem monteerde hij verwarmingen, ving hij vissen, legde kaart­jes en dronk zijn biertjes. Nooit gezien dat Edwin iets kwaad­aardigs in de zin had. Edwin was geen sporter, hoewel hij met het kroegelftal ooit de­buteerde in Zwitserland en meteen scoorde. Edwin was wel een sportliefhebber. Hij mocht graag naar zijn favoriete zaal­voetbalteam en NEC kijken. In De Goffert maakte hij altijd grootste indruk. Want al vroor het dat het kraakte, Edwin had nooit meer aan dan een blouse, die meestal ook nog half open stond. Edwin in een jas, nog nooit gezien. De laatste jaren kwakkelde Edwin even met zijn gezondheid en was daardoor minder vaak onder de mensen en hij werd gemist. Nu helemaal, want we zullen hem nooit meer zien. Veel te vroeg overleed hij, in zijn eigen huis. Nijmegen is weer iets minder mooi.
PS. Vrijdag was het meest overbodige verkeerslicht van Neder­land -dat op de Waalkade- ineens weg. Na vijf maanden onno­dig stilstaan is er iemand gaan nadenken. Hulde!