Loco Leni

De weblog van loco Leni Scholten droop nou niet van de ambitie. Twee bijdragen in haar tien dagen aan de macht, met als belangrijkste mededeling: ‘De tien dagen locoburgemeester zijn omgevlogen. Morgen neemt Paul het stokje weer over. Het leukste vond ik de uitreiking van de Zilveren Waalbrugspeld aan Herman van Eldik. Een markante tachtiger die al zeventig jaar actief is bij NEC, een wandelend archief van de club waar we trots op zijn.’
Leni, die als doopnaam Titia heeft - zo leren we dan weer wel in haar weblog(naar de door haar ouders bewonderde Titus Brandsma) - blijkt haar dagen aan de macht vooral te hebben gebruikt om het archief op te ruimen en de agenda voor de komende maanden voor te bereiden. Typisch Leni. Ze is te lief. Want dan hééft ze het rijk alleen, moéten alle ambtenaren doen wat zíj beveelt en kan ze háár stempel voor ééuwig op Nijmegen drukken; en wat doet ze dan: haar archief opruimen.
Gemiste kans, om het voorzichtig te zeggen. Dit hadden weer eens tien dagen kunnen zijn die de wereld - of tenminste Nijmegen - zouden verbijsteren. Wat zouden haar collegae hebben opgekeken als ze na de vakantie ineens verregaande verordeningen hadden aangetroffen over het parkeerbeleid, de donjon, een Nijmeegse inburgeringscursus voor Thom de Graaf en een langdurig spreekverbod voor een sigarenrokende VVD'er uit de raad.
Maar zo is onze lovely lady Leni niet.
Kijken hoe Paul Depla de tijdelijke almacht gebruikt, nu hij het rijk alleen heeft als loco.

Ingeblikt

De opmerkingen over de profiteurs van de zomerfeesten uit de mond van directeur Wim Smids van het ACBN zijn onderne­mer Sylvio van Dongen in het ver­keerde keelgat geschoten. „Ik ben geen profiteur, ik verkoop al 22 jaar elke dag die ik open ben, bier vanuit mijn winkel. Waarom zou ik dat dan niet mogen doen met de Vierdaagsefeesten?”, zegt de ei­genaar van de Spar-winkel aan de Lange Hezelstraat.
Directeur Smids van de organisa­tie van de Vierdaagsefeesten zei in de Gelderlander van gisteren dat hij zich ergerde aan ondernemers die, zonder dat ze pacht of preca­rio betalen, wel profiteren van de enorme aantallen mensen die op de been zijn. Hij doelde specifiek op winkeliers die vanuit hun win­kel goedkope blikjes bier verkoch­ten.
„Iemand die een terras neemt, kiest daar zelf voor. Ik verkoop ge­woon vanuit mijn winkel, net als elke dag van het jaar. Wie is die meneer Smids eigenlijk dat hij mij verbiedt om mijn werk te doen?”
Van Dongen vindt dat hij op zijn eigen manier een steentje bij­draagt aan de gastvrijheid van Nij­megen. „De gewone man kan bij mij een blikje bier kopen tegen een redelijke prijs.” Toch fijn, als ondernemers zo meeleven met de portemonnaie van de gewone man. En ook nog eens 32.000 ingeblikte pilsjes van de hand doen in naam van de gastvrijheid van Nijmegen. Hartverwarmender en oprechter vind je het niet snel. Van Dongen verdient minstens een Waalbrugspeld.

Das Boot

Het lukt ThomThom maar niet af te komen van dat afstandelijke, Haagse, imago. Of de tenen zijn gewoon erg lang in Nijmegen. Nu wordt hem verweten dat hij tijdens de recente Vierdaagse zijn eigen feestje heeft gebouwd, omringd door toppertjes en andere mensen van zijn niveau. Want waarom zaten sponsors en politici niet allemaal op dezelfde boot dinsdagavond tijdens vuurwerk? That's the question.
Tradioneel een avond waarop het Actief Comité Binnenstad Nijmegen, organisator van de Vierdaagsefeesten, iedereen bedankt. Maar dit jaar was er een A- en een B-boot. Zijn wij tweederangs?, zo vraagt Gerard van Gro¬ningen, oud-voorzitter en oud- bestuurslid van het Actief Comité Binnenstad Nijmegen (ACBN) zich nu hardop af. Volgens hem hebben veel genodigden van de ‘tweede garnituur’ zich gestoord aan de organisatie. Op partyboot de Jules Verne, de A-boot, zaten politici, ministers, hoofsponsor Univé, de directeur en de voorzitter van het ACBN.
Op de andere boot zaten kleinere sponsors, drie bestuursleden van het ACBN.
Volgens Van Groningen kan dat niet: „Je krijgt zo een tweedeling. Het feest wordt gemaakt van de straatveger tot aan de hoofdsponsor. Het ACBN organiseert het feest. Daar hoort een burgemeester te zijn. De Vierdaagsefeesten zijn een ‘wij-feest’.”
En er was ruimte zat op de B-boot. „Op onze boot hadden zo nog driehonderd man bij gekund”, aldus de verontwaardigde oud-voorzitter van het ACBN. Troost je Gerard, wij zaten op de U-boot.

De column van Javier de Fresnos

De Waalkade is er weer helemaal klaar voor. Het reuzen­rad staat er, het grote podium en natuurlijk de vele tientallen biertenten. Verder is de kade vergeven van kilometers hekwerk dat met zwart plastic is bedekt.
Het wordt nog schrikken volgende week wanneer alle tijdelij­ke toeters en bellen weer weggehaald worden. Dan zal blijken wat een onmetelijke puinhoop onze stedenbouwers de voor­bije tijd van de Waalkade – toch een pronkstuk van de stad – hebben gemaakt.
Her en der zijn er al plukjes van de nieuwste keermuur te zien. Ze zijn fraai, maar hebben wat betreft uiterlijk geen enke­le binding met de rest van de kade. En zo is het met ongeveer alles op onze flaneerboulevard.
Kijk eens rustig naar het plaveisel. Onder aan de Voerweg ko­men in een straal van enkele tientallen meters zeker elf ver­schillende soorten stenen, asfalt, klinkers, enzovoorts voor. De bodembedekking van de kade is op zijn zachtst gezegd nogal rommelig. En dat geldt eigenlijk voor al het straatmeubilair tus­sen de verkeers- en spoorbrug.
Op zich allemaal leuk spul, maar van enige samenhang is geen en­kele sprake. Om nog maar te zwijgen over de vaak treurige on­derhoudsstaat waarin een en ander verkeert.
Dat er dik vijf miljoen beschikbaar is voor aanpak van de zoge­naamde ringstraten is leuk en aardig. Fijn voor de bezoekers van al die paddo- en growshops, belhuizen, internetcafés en dergelijke, maar stop aub ook eens enkele miljoenen in een grote schoonmaak en structurele aanpak van deWaalkade, zo­dat Nijmegen weer een echt visitekaartje heeft.
PS. De komende drie weken geen Javier vanwege vakantie.

Uit het DAGBOEK van Anna-Maria del Campo

Een militair kan
ook breken

Oud-Vierdaagse-marsleider Wim Jansen was een uiterst correcte man. Klein van stuk, maar een echte militair.
‘Hedenmiddag, om zestienhonderd uur…’ Dat was het woordgebruik dat hij toepaste in zijn dagelijkse persconferenties op de Wedren. Was hij eerder geboren, dan had hij niet anders gekund dan presentator worden van een polygoonjournaal. Precies zo’n stem had hij.
Als Wim Jansen zijn standaard praatje tegenover de media – ‘ideale weersomstandigheden , 385 uitvallers’ - had gehouden, wandelde hij steevast naar het balkon met uitzicht over de lopers om zijn pijp te stoppen. Zijn mond had zich inmiddels naar die pijp gevormd. De marsleider hoefde zijn lippen niet te bewegen om het ding er tussen te schuiven. Dat ging vanzelf.
Eén keer ontmoette ik Wim Jansen ’s nachts. Het was 19 juli 2006, driehonderd uur. Ik kwam uit de feestende stad. Fietste langs de verlaten Wedren.
Zou hij er nog zijn, vroeg ik me af. Stilletjes besteeg ik de ijzeren trap naar de witte perstent. Ik schoof mijn hoofd om de hoek en jawel, daar zat hij.
Moe, doodmoe.
Onderuit gezakt op een stoel aan een lange tafel. Alsof hij zijn bepakking had afgedaan, de legerkisten in de gang had gezet en de groene pet op de kapstok had gehangen. Hier zat geen militair. Hier zat een gebroken man.
Twee doden waren er die dag gevallen in zijn peloton. Bezweken aan de hitte. De wandelmars was afgelast.
Híj had het nieuws moeten brengen. Aan de brutale journalisten, aan de verslagen deelnemers en aan de nabestaanden.
Wim Jansen sliep die nacht niet. Hij bleef op het slagveld. Zodat hij de enkele wandelaar die zich ’s ochtends onwetend zou melden aan de start, persoonlijk kon toespreken.
Hij had nog een paar uur de tijd om weer in de houding te gaan staan.

In het restaurant

‘ Welkom, mevrouw, meneer. U had gereserveerd? Ah, bon.
Hier is uw tafel. Alstublieft, de kaart.’
‘U heeft uw keuze gemaakt? Ah, bon, ik noteer.’
‘ Uitmuntende keuze, als ik zo vrij mag zijn. Als u mij toestaat adviseer ik een Mouton Rotschild 1987 Grand Cru voor bij het hoofdgerecht.’
‘Als u mij dan wilt volgen.’
‘Rechts kun u de groenten snijden. Past u op: Sabatier-messen zijn vlijmscherp. Vis apart houden van het vlees, alstublieft.
Boter, echte boter, vindt u in de rechter koelkast. De vuile pan¬nen kunt straks kwijt in de kratten onder het aanrecht.’
‘Nee, nee, afwassen doen we zelf, mevrouwtje. U bent hier te gast.’

Halve sigaar

Dat wordt een halve sigaar de man. Wethouder Hans van Hooft sr. en ontwerpbureau BKK zijn met elk 36 stemmen winnaar geworden van de verkiezing van de Sigaar van de maand juni. De wethouder omdat hij opeens wegliep bij een viering van 20 jaar stedenband met Pskov, het bureau omdat het een uniek stadslogo ontwierp dat ze in Amsterdam al eerder hadden bedacht. Raadslid Ben van Hees kreeg niet alleen niet voor elkaar dat zijn portret op de stemlijsten komt maar wist met zijn poging bij deze verkiezing ( ook) maar 19 stemmen te vergaren.

Dag fiets

Of dit een loopstad is. Er wordt het hele jaar gemekkerd en gezeurd over gestolen fietsen, waarmee een hele beroepsgroep van verslaafden en mensen met een ongemakkelijke jeugd in de hoek wordt gezet. Maar dan komt de Vierdaagse, komen de bordjes: deze rekken worden verwijderd, dus hier geen fietsen stallen. Doe ’ ns gek, haal weg dat rek. En dan: met honderden worden de desondanks geplaatste rijwielen met de slijptol verwijderd. Niemand blijkbaar die zijn fiets dan mist. ‘ Wij lopen wel, no problem.’ Wat zal de marsleider trots zijn.

Ritselderitsel

Woordkunstenaars, dat zijn het. Politieman gaat als vader van botsende zoon hevig in de fout. Regelt het wel even met de collega's. Je hoort het geritsel. Is hetzelfde als journalist die lelijk stukje schrijft over meester (slecht rapport jongste zoon) of tandarts (au!, dat deed zeer).
Dat doe je niet. Pijnlijke tik op de vingers van de Ombudsman: straf dus. En dat presenteert de politie op haar site onder de binnenkomer: De Nationale Ombudsman heeft een aanbeveling gedaan. Proef dat woord. Binnenkort onder de ruitenwisser van uw fout geparkeerde auto: ‘Hierbij ontvangt u een aanbeveling van 60 euro’.

Nijmegen voor paal

Altijd Nijmegen. Het is weer eens het oude liedje: er wordt in Havana een grote inspanning gedaan om het verkeer te temmen en het resultaat is chaos. Een les is wel weer geleerd, want die handige paaltjes (met draad ertussen) die moeten voorkomen dat mensen tijdens de Vierdaagse op de groenstroken rond het cen­trum parkeren, gaan volgend jaar minder diep de grond in. Dat is winst want niet alleen op het Traianus­plein maar ook aan het Keizer Ka­relplein blijken dinsdag verkeers­lichten te zijn uitgevallen doordat een grondboor de kabels raakte. Dat leidde tot flink wat filevorming, oponthoud en ergernis. De boor was bezig gaten te maken voor een van de duizend paaltjes.
„Botte pech”, meent een woord­voerder van de gemeente. Colle­ga’s van hem waren er lekker tot half elf ’s avonds zoet mee. De kabels van de verkeerslichten liggen 60 centi­meter onder de grond. Ook moe­ten de palenzetters zich nu beter in­formeren over waar kabels liggen.
Maar was het nou zo erg die paar auto's op het gras dat er zo'n giga palenoperatie voor nodig is?

Dure botsing

De nieuwe korpsbeheerder, de Nij­meegse burgemeester Thom de Graaf, zal de Nijmeegse vleeshan­delaar die werd gepiepeld door de pliesie zijn excuses aanbieden. Korpschef Van Zwam heeft deze week een nieuwe richtlijn uitge­vaardigd om herhalingen te voor­komen. Zijn woordvoerder: „ Aan het korps is kenbaar gemaakt dat ongevallenregistraties nooit zon­der medeweten van de betrokke­nen mogen worden gewijzigd.”
Het slachtoffer is blij met het oordeel van de ombudsman. „Ik wist altijd al dat ik in mijn recht stond. Einde­lijk wordt erkend dat ik gelijk had.”
Zijn advocaat Pieter Essink: „Die agent en Ter Horst zijn alsnog op de vingers getikt.” Hij gaat er vanuit dat de kwestie nog een staartje krijgt voor de hoofdagent. Naast vergoeding van de 310 euro autoschade en de pro­ceskosten (een paar duizend euro) gaat Essink 2.000 euro smarten­geld eisen. Minister Ter Horst wilde gisteren niet reageren op de kwestie. Haar woordvoerder wees erop dat de verantwoordelijkheid nu ligt bij de huidige korpsbeheerder, Thom de Graaf. Ook die wilde niet per­soonlijk reageren en verwees naar de woordvoerder van de politie.
Of de betrokken hoofdagent en de collega die het registratieformulier wijzigde zich wel of niet schuldig hebben gemaakt aan valsheid in geschrifte en meineed, is volgens de Nationale ombudsman een zaak van de rechter.
Weer een naheffing van Guusje. Kleintje dit keer: geen 60.000 voor autoritten maar 2000 euro smartengeld en nog zoiets aan proceskosten. Maar voor een botsing van 310 euro best wel duur.

Uit het DAGBOEK van Anna-Maria del Campo

Als de dood
voor een vrouw

Glutenvrije cakejes. Noodgedwongen lees ik hoe je die in vijf stappen kunt maken. Op de verpakking zien ze er fantasieloos uit.
Ik sta achterin de natuurwinkel. Mijn rug naar de kassa toegedraaid. Als ik uit mijn hoofd heb geleerd hoe ik de cakejes kan doen slagen, stap ik over naar het glutenvrije brood. Dit is al gebakken, dus ik ben snel klaar met lezen.
Toen ik de winkel binnenstapte, zag ik in mijn rechterooghoek een oude bekende staan. Geen natuurproductentype, maar ze was het echt. Ik had haar minstens vier jaar niet gesproken en de behoefte daaraan was rap gekelderd. Om eerlijk te zijn was ik altijd een beetje bang voor deze vrouw. Ze was erg groot, lachte hard en rookte zware shag. In haar jonge jaren was ze een vriendin van een vriend. Dus accepteerden we haar. In mijn geval betekende dat: lachen om haar grapjes. Als de dood dat ze me anders iets aan zou doen.
Haar interpretatie van mijn reactie was dat we het samen goed konden vinden. Ik had humor, vond zij. Dus bleef ze me ook na de scheiding met haar en mijn vriend opzoeken. Dan praatte ze aan één stuk met haar harde stem over hoe onvolwassen hij was. En ik maar lachen. Haar woeste armgebaren angstvallig ontwijkend.
Nu durf ik haar niet onder ogen te komen. Niet omdat ik bang ben dat ze me gaat slaan – ze ziet er in haar gebloemde shirt vrij ongevaarlijk uit -, maar omdat ik vrees dat ze met me wil afspreken. Maar ik wil helemaal niet meer lachen.
Vanuit mijn post tussen de glutenvrije artikelen – nooit geweten dat er zoveel variatie was, had ik maar een glutenallergie – loer ik naar haar. Tot ze haar verantwoorde product heeft afgerekend en de winkel verlaat.
Lafbek die ik er ben.

Altijd Seks

Feestvierders zal het tijdens de Nijmeegse Vierdaagse nog maar moeilijk ontgaan: dit is de stad van de seks. Dankzij een roze reuzencondoom van de GGD zal iedereen weer met een glimlach terugdenken aan de wilde uitspattingen van Havanese wethouders en raadsleden, door de jaren heen. Een passende, staande, ovatie wordt opgelaten tijdens het wandelen: 34 meter lengte en dan heb je meteen ook het grootste condoom ter wereld, en tevens een luchtballon. Dinsdag 15 en woensdag 16 juli komt het gevaarte boven de stad te hangen. Niet lachen straks, wel veilig vrijen natuurlijk.
Het opstijgen van het gigakapotje boven Nijmegen is de primeur voor de stad omdat het megacondoom tijdens het ROC-festival BURN! niet overeind kwam. Tja, schrijf dit stukje maar een zonder woordspeling. Anyway, de roze kolos is een gezamenlijke aanschaf van zes GGD'en in Nederland. De Nijmeegse VVD had een andere stunt in gedachte en een grote blauwe sigaar willen oplaten, maar de brandweer had daar problemen mee. Ze blijven niet aan de gang.

De column van Javier de Fresnos

Sinds de hoofdredacteur van dit (nu nog) fijne bedrijf de multimediakolder heeft, loopt een fiks aantal redacteuren met supermoderne telefoontoestellen rond. Nou ja, telefoon? Gezien alle mogelijkheden is het een wonder dat je er ook nog mee kan bellen.
Een van de minst gebruikte maar ook mooiste toepassingen van de bedoelde ‘Nokia N95 8G’ is het draadloze internet dat het apparaatje aan boord heeft. De beschikbaarheid van het zogenaamde wifi in zakformaat is een bron van vreugde. Toerend door de stad zoekt de Nokia doorlopend naar beschikbare internetverbindingen. Misschien dat GroenLinks zich er eens druk over moet gaan maken, want Nijmegen is overal vergeven van draadloze netwerken en dus misschien wel gevaarlijke straling. Nergens in de stad is een plek te vinden waar geen netwerk gevonden wordt, meestal vindt de Nokia er handenvol. De mooiste netwerken zijn de niet afgeschermde. Daar kun je als Nokiabezitter dus vrolijk gratis en voor niets gaan staan te internetten, op het internetabonnement van iemand anders. Bij bibliotheek Zwanenveld staat de internettoegang bewust dag en nacht open, ideaal voor wie zijn mail effe wil checken.
Het is ook leuk om zwervend door de stad, de namen van de wifi-netwerken goed te bekijken. Vaak zijn ze saai (Linksys, upc, wireless enzo), maar soms ook geinig. Zo werd het net¬werk Tumani gevonden, genaamd naar de voormalige NEC- spits. In de Bloemerstraat kun je terecht op het Flowerstreet netwerk, elders bestaat een paprika-netwerk. Het leukste netwerk tot nu toe gevonden heeft de prachtige naam Sjembek.
Geef toe, Nijmeegser kan het niet.

Typisch Duits

Typisch Duits: op het strand of rond het zwembad heel lang van te voren je plekje markeren. Doen wij niet, in Nijmegen. En de jaarlijkse St. Anna Handdoekenprijs is in 2008 gewonnen door...

In de war (Engels)

Talis mag dus geen flat meer bouwen in Nijmegen. Dat zou onze nationale veiligheid ondermijnen. Defensie raakt namelijk ontzettend in de war van al die torens hoger dan 65 meter. Zodra het maar even boven de Duivelsberg uitsteekt snapt de dure radar van de landsverdediging het niet meer. De piloten ontvangen de gekste signalen door de skyline van Havana.
Het gebeurt dat de Volkel-boys daarvan zo in de war raken dat ze gas geven en tot schrik van velen in paniek door de geluidsbarrière knetteren. Dat komt dus allemaal door de hoogbouw. Door 52Degrees (85 meter hoog), de Erasmustoren van de universiteit (een dikke 70 meter), de St. Stevenstoren (bijna 70 meter) en de Electrabelschoorsteen toch zeker twee flats van Talis.
Het is allemaal vijandelijke architectuur, zo blijkt nu, die en passant elke serieuze oefening om ooit ergens de boel plat te gooien dramatisch saboteert. Niet te hopen dus dat we nog eens in oorlog komen met een land waar huizen staan hoger dan vier verdiepingen. Om nog maar te zwijgen van kerk- of moskeetorens. Behalve Madurodam valt er weinig te bombarderen, tenminste als je niet in de war wil raken door de hoogbouw op weg naar je target. Het schijnt dat die nieuwe JSF zo duur is vanwege de Talis-factor. Heel dure rekenprogramma's zijn nodig om over deze regeio te kunnen vliegen.
Wat een gebakken lucht, die nieuwe Nijmeegse hoogbouwvrees. Zijn ze daar een beetje gek geworden, die vliegbobo's. Om het maar weer eens met de VVD te zeggen: geef ons maar de brandweer!

Uit het DAGBOEK van Anna-Maria del Campo

Op een witte fiets
naar gang 78

Ze bestaan nog. Witte fietsen. Ik ben jaren niet in park Hoge Veluwe geweest. De fietsen zijn gemoderniseerd. Kinderzitjes hebben ze ook, zie ik.
Een vriend die ik maar kort gekend heb, reed ooit op z’n witte fiets van Ottersum naar Nijmegen. Toen was de fiets van hem.
Ik ontmoette F. voor het eerst op Plein 1944. Kleine jongen met kaal hoofd. Afrikaans keppeltje op. De witte fiets aan de hand. Het was de eerste dag van mijn studentenintro. Hij was mentorpapa. Ik zie hem nog staan.
F. was zo vriendelijk mij bij hem te laten logeren. Eerstejaars meisjes moet je helpen, immers. Hij had maar één bed.
Mijn vriend bleek leukemie te hebben gehad. Vandaar dat kale hoofd. We lagen elkaar, dronken bier, aten niets en sliepen weinig. Tot de ziekte terugkwam. Keihard en onverwacht.
Als ik F. opzocht op zijn kamer op Hoogeveldt (gang 78), kon ik van buiten zien of hij er was. Die witte fiets viel goed op. Toen hij in het ziekenhuis belandde, stond het baken betekenisloos voor de flat.
F. was binnen een paar weken dood. Ik was achttien en had geen ervaring met overleden vrienden. Nog een paar keer hing ik slap in de hangmat op zijn kamer. Piekerend. Pink Floyd op de achtergrond. Zíjn muziek.
Vaak schiet F. door mijn hoofd als ik auto rijd. Omdat een van zijn nummers voorbij komt op de radio. Dan denk ik aan zijn ouders. Hoe zou het ze vergaan zijn? F. is er bijna net zo lang niet meer als hij er ooit wel was.
Het gebeurt zelden dat ik in de buitenlucht aan hem denk. Maar het voelt goed, hier tussen de hoge bomen voor de ingang van het Kroller Muller.
Even geleden fietste ik langs F’s oude huis. Het witte rijwiel was uiteraard weg. Hopelijk rijdt er ergens nog een student op rond.

Met vlag en wimpel

Het is niet alleen kommer en kwel in Havana. In de Nijmeegse raad zit ook talent, zo meent De Gelderlander in het schoolrapport voor raadsleden. De hoogste cijfers gingen naar: 1. Stijn Verbruggen (PvdA), werd vorig jaar uitgeroepen tot Jong Raadslid van het Jaar in Nederland. Een talent dus, maar hij moet nog wat meer inhoudelijk profiel krijgen; Stijn scoort soms net iets te gemakkelijk en dat is nou juist onze specialiteit. Proficiat Stijn! Je komt er wel.
2. Hayke Veldman ( VVD) is misschien geen spectaculair raadslid, maar wel iemand die zijn dossiers kent, voldoende kritisch vermogen bezit en weet hoe het politiek spel wordt gespeeld. Hij heeft het in zich om de nieuwe voorman van de liberalen zonder reden: hij is scherp, ideeënrijk, benaderbaar, mediageniek én iemand die je niet alleen in de raadzaal, maar ook in de wijken tegenkomt. Bovendien rookt hij geen sigaren. 3. Chantal Teunissen ( CDA, zie foto) is een enthousiaste wervelwind die het CDA pit en élan geeft. Ook zij heeft begrepen dat een goed raadslid niet alleen op het stadhuis vertoeft. Lieveling van de Havana-redactie vanwege haar gevoel voor humor, al moet ze in het vuur van het politieke debat nog wel leren doseren: té veel felheid kan tegen je werken.
Miesjel Spruit (GroenLinks) en Jola van Dijk ( SP) verdienen op deze plek een eervolle vermelding. Hij is welbespraakt en heeft gevoel voor nuance, zij ( het jongste raadslid van Nijmegen) is talentvol, fris en zelf-verzekerd. Samen zouden ze een leuk stel vormen.

Politiek behang

Alle kinderen krijgen deze week rapporten, dus ook raadsleden. Slechte cijfers gaven de strenge meesters van De Gelderlander aan de onzichtbare backbenchers die zelden hun mond open doen en zich ook buiten de raadzaal weinig laten zien. Joke Pol (PvdA) is erelid van deze club, evenals VVD’er Bert Mühren. Allebei allesbehalve dom, maar als politici komen ze geen moment uit de verf. Dat geldt ook voor Anneke Arzbach (PvdA), die toen ze nog fractie-assistente was waarschijnlijk een grotere rol vervulde dan nu.
Richard Preijers (CDA, zie foto) is niet onzichtbaar (want: 'Kijk, daar loopt Richard')maar valt in de categorie ‘politieke tobbers’. Zijn tijd als christende-mocratisch fractievoorzitter (2002-2006) was een hoogst ongelukkige; inmiddels is Preijers weer ‘gewoon’ raadslid en worstelt hij zichtbaar met die ondergeschikte rol. Tegelijkertijd maakt hij geen moment waar waarom hij wél de leider zou moeten zijn. Snijdt te vaak de verkeerde onderwerpen aan en als voetballer valt hij ook tegen.
Duco Bodewes (D66) moet veel beter kunnen. Als directeur van een gerenommeerd onderzoeksbureau beschikt hij over kennis en kunde waar Nijmegen van zou moeten kunnen profiteren. Dat gebeurt niet. Hij is bovendien te vaak afwezig.
Sigarenmeisje Renate Bos (Fractie Bos), regerend Sigaar van het Jaar Jo Janssen (Gewoon Nijmegen) en sigaretje Bea van Zijll-de Jong ( Stadspartij) brengen als eenlingen te weinig om het verschil te maken. Zo hard kan politiek zijn.

Silly con aan de Waal

De plaatsvervangend griffier was er niet blij mee: een fotootje van een batterij stopwatches in de Nijmeegse raadzaal. En dat valt te begrijpen. Zoals nu ook te snappen valt waarom de inspraak opeens vragenronde moest heten, een commissievergadering kamerronde en de raadsvergadering besluitronde. De griffie houdt namelijk de rondetijden bij: de spreektijd per raadslid.
Daar is een fraai en uiteraard duur systeem voor aangeschaft, dat – zoals zo vaak met fraaie en dure dingen – dus om de haverklap hapert. Zodat een partij simpele klokjes uitkomst moet bieden in een stad die zich als technologiecentrum op de borst ramt en waar iedere hardloper volautomatisch met een chip in de schoen wordt geklokt.

Relsigaar

Tatu tatu. Altijd spannend als die gespierde en dappere jongens van de brandweer in actie komen. Wij zien ze graag, zeker als de boel in de fik staat. Dat geldt ook voor het Nijmeegse VVD-boegbeeld Peter Paul Leferink op Reinink – de enige in de gemeenteraad die ontkent iets te maken te hebben met de sigarenrel. Wij weten uit betrouwbare bron dat hij zich tijdens de raadsvergadering terugtrok op een beschut plekje om zich daar steels aan de bevrediging van zijn behoefte over te geven: sigaren roken. Door het rookgordijn dat hij er met zijn bolknak optrok was hij zich niet bewust van zijn gezelschap: een rookmelder. En toen kwam de brandweer, dus. Leuk spektakel, maar het kost een hoop geld en de burgemeester was boos, want ‘als raadslid moet je een voor¬beeld zijn en zo’. Maar fouten zijn er om van te leren. Dus bij wijze van boetedoening betaalt het raadslid de eerste 100 rookboetes die in de Nijmeegse horeca worden uitgedeeld: hoeft-ie voorlopig ook niet voor de deur van zijn stamcafé te paffen. Tatu tatu.

Sigaar van de avond

Ja ho even, meneren van de VVD. De verkiezing van de Sigaar van het Jaar verloopt wel volgens bepaalde afspraken. We snappen best dat jullie ook graag een puntje scoren maar het gaat ver de voltallige raadzaal van de gemeente Nijmegen daarvoor te laten ontruimen. Er kon vanavond een twintigtal minuten niet worden vergaderd, vanwege brandalarm.

Na inspectie door de opgetrommelde brandweer bleek dat iemand op een verkeerde plek een sigaar had gerookt. En wij weten wie. Het rokerige geintje wekte de woede van burgemeester De Graaf omdat een van de raadsleden deze sigaar zou hebben opgestoken. Pijnlijk want als brandweerbons strijdt De Graaf juist tegen vals alarm en alle kosten en ongemak dat dat meebrengt. En in zijn eigen klas wordt nu heimelijk gepaft.

De Nijmeegse raad was bezig met de behandeling van de perspectievennota. Nadat de oorzaak van het rookalarm was vastgesteld, kon de raad de zitting hervatten.