Always Havana

'Always Coca Cola' is de meest bekende en gelijkende. Nijmegen is met de nieuwe slogan - 'Altijd Nijmegen' - niet de eerste die het woordje 'altijd' gebruikt ter promotie.
De slogan wordt volgende week zaterdag gepresenteerd, met een nieuw beeldmerk en koppeling met het begrip 'oudste stad'. In de geest van 'Altijd Nijmegen, de oudste stad van Nederland met een jong en dynamisch hart'.
Altijd Nijmegen is riskant want de associatie zou ook negatief kunnen zijn. File voor de Waalbrug? Altijd Nijmegen. Krakers? Altijd Nijmegen. Nuilers? Altijd Nijmegen. Zo kun je ook over de slogan voor Groningen - 'Er gaat niets boven Groningen' - zeggen: Groningen is al ver weg en daarna heb je helemáál niets meer. Je kunt er áltijd een negatieve draai aan geven. Overigens heeft Nijmegen in de loop der jaren inmiddels heel wat slogans versleten. Vijftien jaar geleden was de kreet 'Nijmegen, een rijk aan mogelijkheden'. Toen elf jaar geleden de binnenstad opnieuw werd bestraat, was er de campagne 'Nijmegen wordt zo mooi'. In 2005 was er 'Nijmegen 2000 jaar stad'. pas nog was Nijmegen 'city op health' en de regio Arnhem/Nijmegen gaat momenteel internationaal de boer op met de leus 'cool region'.
Nijmegen: altijd een nieuwe slogan.

Kachelen

Het is niet goed of het deugt niet. Wethouder Jan van der Meer in de bocht. Tuxis in de stad? ‘Oh, geen pro­bleem. Maar jammer dat ze niet op aardgas kachelen.’ Krent. Amechtig probeert hij eenieder de auto uit te krijgen maar het aantal vierwielers wordt er geen spat minder door.
Dan zou je een driewieler juichend moeten verwelkomen als klein stapje in de goede richting. Nog maar één wiel eraf en je rijdt een fiets met hulpmotor.

Banenscheppers

Ach, bij de PVV denken ze er wat genuanceerder ('werkloos krakerstuig', aldus de volksheld Hero Brinkman, hier rechts op de foto) over, maar het is best goed volk hoor, die krakers. Werkloos tuig? Banenscheppers!, dat zijn het. Enkel en alleen dank­zij onze Nijmeegse krakers hebben hordes bewakers een goede boterham aan het bewaken van het ontruimde TPG- gebouw. Want voor 2.500 euro per dag heb je er zo zeker zes of acht aan het werk. Het ontruimen kostte 100.000 euro aan agenten. Aangezien die naar eigen zeggen niet best worden betaald leverde dat dus een hele hoop werkgelegenheid op. Nu nog even de kosten op de krakers verhalen en er is weer een schuldhulpverlener aan de slag. Doet een uitzendbureau ze niet na.

Onschuldig

De welzijnswerker: ‘ Jongelui, na mijn inleiding zal het jullie dus allemaal duidelijk zijn. Als je in de schulden zit, is dat je eigen schuld. Ha, sorry, woordspeling. Wie schulden maakt, doet dat dus zichzelf aan. Dan ben je een loser. Een domme puber die geen zelfdiscipline, geen rug­gegraat heeft en het nieuwste mobieltje moet hebben en de nieuwste scooter omdat-ie anders helemaal geen vrienden heeft. Dat moet je dus niet willen. En wij zijn hier om jullie daarbij te helpen.
Oké, we doen een rondje. Wie heeft er schulden? Wesley, Rick, Karim? Niemand? Petra, Anita, David? Niemand die schulden heeft? Kom op jongens, ik wil vingers zien. Het is toch niet iets om je voor te schamen!’

Flikken

Rijdt een boefje in een busje door Lindenholt en wat doet oom agent? Die geeft, het geestdodende papierwerk helemaal beu, enthousiast zijn ros de sporen. En wat die Amerikaanse televisiedienders flikken kan onze Stieltjesstraatbrigade natuur­lijk ook. Met de collega’s in auto’s en motoren daarom in de wilde achtervolging, over de speelplaats van de school, dwars door de kinderopvang, de glazen pui van het bejaardenhuis aan diggelen en een brug aan barrels.
Buurtbewoners boos, allicht. En wat is de verklaring? ‘De auto­dief reed als een bezetene toen wij met het halve korps achter hem aan scheurden.’ Aangezien ze hem niet te pakken hebben gekregen hebben ze ook niet kunnen vragen waarom hij zo’n haast had. Jammer. Was leer­zaam geweest.

Uit het DAGBOEK van Anna-Maria del Campo

Voetbal op sterk water (2)

De voetbal is niet veranderd in een plant. Op mijn blote voeten staar ik naar de bal ter grootte van een golfbal in een glaasje op het aanrecht. Dit is mijn WK-talisman. Mijn sympathie richting Oranje. Deze voetbal had vannacht moeten ontkiemen. Het is acht uur ’s ochtends.
Verontwaardigd lees ik de verpakking nog eens. ‘De bal zal nu breken binnen 12 uren.’ Gisteravond begon ik met aftellen. Hele nacht niet geslapen. Tien van de twaalf uren zijn voorbij.
‘(Gebeurt dit niet dan gelieve de bal zelf te breken met uw vingers)’, vervolgt de gebruiksaanwijzing. Deze zin staat tussen haakjes. Lijkt alsof deze optie alleen geldt voor noodgevallen.
Ik kijk van het doosje - ‘Magic Football’ staat erop - naar de harde bal. Nog twee uur de tijd. Wat te doen? Ik moet zo naar mijn werk. Maar de bal in zijn laatste spannende uren alleen laten, kan niet (je laat een ezel ook niet alleen in de wei staan als je weet dat ze moet baren).
Ik besluit dat dit een noodgeval is. Deze voetbal moet ik helpen bij het uitkomen.
Zachtjes duw ik met mijn vingers tegen de buitenkant. Geen beweging. Iets harder dan. Nog niks. Uit de bestekbak pak ik een mes. Por, sla en hak op mijn talisman.
Als ik een paar keer enthousiast uithaal met het glimmende snijblad, de mouwen van mijn ochtendjas opgestroopt, ontstaat eindelijk een barstje in de geblokte schil. Ik maak een gaatje en stuit op een vlies. Moet vast ook stuk.
Oeps.
Mes verdwijnt diep in bal.
Ik pak het glaasje op en bekijk de forse snee. Schuif mijn WK-attribuut beschaamd opzij. Knalrode wangen, dat voel ik.
Hoe moet dat nou met Oranje?
(wordt vervolgd)

Cadeautje

Nog even over dat sjieke diner voor gestudeerde Nederlanders die in Nijmegen hun wijsheid vergaarden: onze alumni kregen nog cadeautjes ook na de dure hap. Te weten: het grootformaatboek: Nijmegen vanuit de lucht; O tempora! O Mores! Nederlanders tussen luxe en decadentie, een fraaie uitgave met veel cijfers en grafieken en namens onze redacción de vuurrode Havana-aan-de-Waal-paraplu - Extra Large, natuurlijk - met aan de binnenkant (dus als je hem openvouwt) de plattegrond van de Nijmeegse Campus. Zo zijn we dan ook weer.

Uit het DAGBOEK van Anna-Maria del Campo

Voetbal op sterk water (1)

Grutjes, ik moet mijn voetbal nog afgieten!
Ik zet het glas wijn op tafel, schiet uit mijn luie balkonstoel en storm de trap af. Op het aanrecht in de keuken staat een glaasje met een voetbal ter grootte van een golfbal op sterk water. De EK-gekte heeft ook ons huis bereikt. 2,99 kostte deze hysterie.
‘Wacht 1 uur. Hierna giet u dit water voorzichtig uit het glas in de gootsteen’, staat op de verpakking. Het uur is voorbij. 21.45 geeft de ovenklok aan.
Terwijl ik me afvraag waarom ik de voetbal niet mag afgieten in de wc of in een plantenbak, doe ik netjes wat de gebruiksaanwijzing voorschrijft. Ik geloof heilig in dit soort talismannen, dus er is me veel aan gelegen het project te laten slagen.
De bedoeling is dat uit de voetbal een plantje gaat groeien. Een geluksboom. De film Sjakie en de bonenstaak staat me nog helder voor de geest. Die boom begon ook als boontje. Ik verwacht van deze levende voetbal dus een twijgje dat binnen enkele dagen door het keukenplafond priemt, zich een weg baant door het dakterras, boven het Erasmusgebouw uitstijgt en zich uiteindelijk zodanig vertakt tussen het wolkendek dat ‘onze jongens’ het gelukssymbool in Zwitserland kunnen zien.
Oranje stoot vervolgens op magische wijze door naar de finale, wint de laatste wedstrijd als door de wind gedragen en houdt het verbroederde volk nog maanden in zijn greep.
‘De bal zal nu breken binnen 12 uren’, lees ik op de verpakking.
Even rekenen. Dus als ik morgenvroeg de keuken binnen schuifel, zou er iets gebeurd kunnen zijn. Dit wordt een slapeloze nacht, dat staat vast.
De nacht voor Sinterklaas, zoiets.
(Wordt vervolgd)

Prominenten

Aan de meest prestigieuze dis van dat Radboudhapje zaten gisteravond onder anderen: de heren Van Mierlo, Van Geel, Van Agt, De Graaf en De Wijkerslooth. Ook zagen wij het toekomstige boegbeeld van de Nijmeegse PvdA, wethouder Hannie Kunst, op een opmerkelijk glorieuze plek was neergezet. En vlakbij Hannie nog meer Nijmeegs finest zoals onze favoriete Europarlementariër Maria Martens, en niet te vergeten onze favoriete striptekenaar Mark Retera, om nog maar te zwijgen van onze favoriete stadsdichter Victor Vroomkoning. En wethouder Jan van der Meer was er ook. Vier van zijn toch ook hier afgestudeerde kleegee ontbraken. Die eten thuis kennelijk beter.

Kreeftensoep

Veel bekende Nederlanders in town op het lustrumfeestje van de Radboud. Maar wist iedereen eigenlijk waar het om ging? De burgervader van Sittard-Geleen hoorden wij zich afvragen of dit diner jaarlijks plaats had en waarom hij eigenlijk tot de genodigden behoorde. Kennelijk de uitnodiging niet gelezen. Daarin stond toch heus dat het ging om een hap van illustere alumni en dat de fine fleur van het huidige hooglerarencorps aan zou schuiven.
Dit besloten diner dat de gemeente aanbood kostte 11.500 euro. Maar, het moet gezegd, dan krijg je ook wat op je bordje. Zo kunnen we melden dat het eten en de drank voortreffelijk waren ‘De kreeftensoep ging er bij mij goed in’, meldde een excellentie achteraf. De combinatie biefstuk-groene asperges vonden we persoonlijk minder, maar het heerlijke dessert smaakte naar meer. Het was de bedoeling, zo zei de rondtrekkende serveerster, dat iedereen drie toetjes nam. Heerlijk toch.

Uit het DAGBOEK van Anna-Maria del Campo

Een leverkleurig bh-tje

‘Jahaa, ze is veertien. Ze moet er aan geloven.’
‘Veertien? Dan is ze er vroeg bij.’
De caissière van de Hema op de Grote Markt bekijkt het blij gebloemde ondergoedsetje dat de vrouw voor me op de balie legt. Bh met beugel. Cup AA.
‘Tegen míjn dochter zei ik altijd: denk maar dat het een bikini is.’
Da’s een goeie. Bikini’s zijn leuk. Bh’s niet. Tenminste, niet als je veertien bent en je lijf raar gaat doen.
Mijn eerste bustehouder (altijd een rotwoord gevonden) was leverkleurig. Van de nichtjes geweest. Om de paar maanden werd een zak vol muffe kleding ons huis binnengedragen. Het moment kan ik me niet meer herinneren, maar er moet een dag geweest zijn dat ik tussen de afgedragen bloezen en achterhaalde spijkerbroeken een bh-tje (van verkleinen wordt het ook al niet beter) omhoog trok. Verwassen en gevormd naar de twee oudere meiden die het ding ontgroeid waren.
Natuurlijk had ik niet de moed zelf op zoek te gaan naar een fatsoenlijk exemplaar. Ik trok het huidkleurige hulpmiddel aan en liep er mee rond tot ik vijftien was. Toen kreeg ik kleedgeld. Of er een verband is weet ik niet, maar daarna kwamen de vriendjes. Onderkleding werd belangrijk. In een echte lingeriezaak kocht ik mijn eerste echte bh. Ondenkbaar dat mijn moeder dat voor me deed. De kordate vrouw die haar hoofd achter het gordijn stak en vroeg ‘zit ie’ durfde ik niet aan te kijken. Afrekenen en wegwezen.
‘Ik was zelf een latertje’, vertrouwt de Hema-caissière haar klant toe. ‘Maar toen ging het ook opeens snel. Cup D.’
Met haar armen vormt ze een cirkel voor haar romp. De mevrouw die de eerste bh voor haar dochter afrekent, heeft het begrepen. De andere wachtenden in de rij ook.
‘Tja, en dan kun je ze niet meer terug stoppen hè’, besluit de kassajuf.
We knikken allemaal.

Zaagsel

Alles komt samen deze week: de nieuwe held Dries signeert zijn levensverhaal in de Marikenstraat (we bedoelen niet Dries Roelvink); een WK-wielrennen ter plaatse trekt deelnemers van verre, weinig bezoekers maar wel files én de bonzen van de jubilerende Radboud zijn verbolgen over de in De Gelderlander gepubliceerde ANS-visie op Nijmeegse studenten - die vooral bezig zouden zijn zuipend en seksend hun studiefinanciering te verbrassen.
Afgezien van de wilde seks is het Dries van Agt die het allemaal in zich verenigt. Hij streek in 1949 neer in Nij­megen. Hij woonde er boven de mensa, aan de Oranjesingel 3, bij de familie Jurgens, kennissen van zijn ouders. Elke student was auto­matisch lid van het corps Carolus Magnus. Van Agt vond de ontgroe­ning een verschrikking. ‘ Weken­lang mocht je je op de societeit al­leen gehurkt voortbewegen, met kikkersprongen dus. De initiatie eindigde met een donderjool. De nuldejaars werden geblinddoekt en onder luid geschreeuw de socië­teit ingedreven waar ze werden ge­dompeld in een kakofonie van la­weit, begoten met bier en be­strooid met zaagsel.’ Van Agt werd lid van de senaat van de studentenvereniging en werd er ook preses van. Hij liet zich in die functie graag rondrij­den in de open koets. In die tijd deed hij ook mee aan wielerwed­strijden. Het leven draait rondjes als een groot wielercriterium.

Simply the best (68)

Nijmegen had de opa's van de Stones. Arnhem omarmt Omarock. Tina is in aantocht. Gelredome heeft de eerste artiest gecontracteerd die ouder is dan de toegangsprijs.
Overigens, leve de Queen Mum of Rock N Roll!

Uit het DAGBOEK van Anna-Maria del Campo

Chris, waar is je passie?

Chris Tates. Nog saaier dan ik dacht. Klaagt bij de gemeente over zigeunerorkestjes onder zijn raam. Krijgt ’ie moordneigingen van, laat hij een journalist van De Gelderlander weten. De acteur woont in het centrum.
Chris jongen, waar is je passie. Je temperament. Bij elke valse noot van die meeslepende Oost-Europese muziek zou je je kans moeten grijpen. Je vriendin in je armen nemen. Haar aankijken, haar verleiden, haar man zijn en haar door de kamer zwieren.
Tranen in je ogen, smekende blik. Hou van me, mooie vrouw. Heb me lief. Verlaat me nimmer voor een ander. Tig keer per dag, elke keer weer als de smoezelige violist zijn versleten snaren beroert.
Tot diep in de nacht.
Dat is voelen, Chris. Liefde, warmte, angst.
Eén keer heb ik je in het echt ontmoet. Café De Tempelier, Molenstraat. Handje gegeven ook. Slap handje, weinig overtuigend. Stoere vale spijkerbroek had je aan, dat wel. Fijne lange benen.
Maar die blik. Koel. Saaaaaaaaaaaaie man.
Rozengeur & Wodka Lime. Ik was er verslaafd aan. Maar niet vanwege jou.
Een ‘stoïcijnse hartenbreker’, noemt de journalist jou. Steek die in je zak jongen. Stoïcijns zeker. Hartenbreker no way. In die serie ook al niet. Ik wilde je graag mooi vinden. Dat kijkt lekkerder. Maar je mondhoeken werken niet mee. Staan omlaag, zuur. Niks moois aan.
‘Ik moet de hele zomer mijn ramen dichtdoen en dan hoor ik het nóg’, zegt Chris in de krant. Wat een armoe. Medelijden met de vrouw die haar geliefde op hete dagen in een bedompte kamer stoïcijns brieven aan de gemeente ziet tikken. Smachtend naar romantiek.

Het komt allemaal…

Wonderlijk. In toenemende mate wordt geklaagd over de hoge rioolheffing in Nijmegen. Zijn we eindelijk ergens eerste van het land mee, maar dat terzijde. Het gemopper en gesteun zet allemaal geen zoden aan de dijk, totdat ook de coalitiepartijen het te gortig wordt. En ziedaar, opeens tovert wethouder Jan van der Meer ook tot zijn eigen verbazing de oplossing uit zijn hoge hoed. Ziet er nog doortimmerd uit ook. Minder betalen, toch nieuwe afvoerpijpen in de grond, iedereen gelukkig. Zo moeilijk is het dus niet.

Rondje!

Hoe doorzichtig kun je zijn als politicus? Opeens mogen van Thom de Graaf de centrumwinkels ’s avonds toch bier in blik verkopen tijdens de Vierdaagse. Valstrik: want met zijn tegenstanders hierdoor in slaap gesust effent hij de weg om volgend jaar alsnog de stad uit te drogen. Maar dat is van later zorg. De feesten zijn gered. En nu mogen NEC-fans opeens ook weer aan het bier op de tribunes. Beloofde De Graaf nadat hij bij de huldiging van NEC was weggehoond. En zo wordt het toch nog gezellig in de stad omdat Thom de getapte jongen wil zijn.

Goed!

Het is goedbedoeld, nobel zelfs en de goede doelen wrijven zich in de handen, maar toch. Driehonderd zelfbenoemde vips die zich het buikje rond eten op het Regenbooggala en daar 180 mille achterlaten voor de minder bedeelden. Minus 55 mille aan kosten voor de muziek, de ballonnen en de kroketten. Niks mis mee. Maar 14.500 euro neertellen voor een weekendje winkelen in Milaan met vier meiden, om maar iets te noemen? Je wilt niet weten hoeveel schoenen ze gaan inslaan. Of 22 mille voor een dagje golfen, een scooter en een beeldje? Slik. Laat de linkerhand niet weten wat de rechter-hand doet, zo is ooit geschreven over goed doen in bescheidenheid. En met een overboeking via internet hadden die doelen nog eens 55 mille meer gekregen. ‘ Vijfenvijftig mille? Kaerel, waar heb je het over, zeg? Da’s hooguit vier keer tanken.’

Gangbang

Opgewekt slingerend fietst hij voor je uit, de Nijmeegse student. Vriendelijke, slungelige krullenbol op weg naar een glanzende carrière waarin hij als hartchirurg talloze mensenlevens redt. Kan ook een meisje zijn, te herkennen aan dat onvermijdelijke streepje mollige blote rug dat brutaal maar zonder bijbedoelingen naar buiten kijkt. Arm kind, uit haar shirtje gegroeid en geen geld voor een nieuwe. Zij overhandigt je straks met een vriendelijke glimlach je cholesterolverlagers in haar apotheek. De bloem der natie, onze toekomst, zomaar op de fiets voor je.
En dan komen de gastschrijvers van ANS in je eigen krant dat beeld aan scherven gooien. Dagelijkse onthullingen: er wordt wat afgeneukt op de campus! Om over andere vormen van seksuele expressie maar te zwijgen. Die slingerende jongen op de fiets heeft dus gewoon moeite koers te houden omdat zijn opwinding hem in de weg zit. En dat meiske zit – om met Van Kooten en De Bie te spreken – op weg naar haar studentengang-bang te soppen op haar zadel. We hadden het niet willen weten. Want nu zullen we mettertijd zwetend van angst de operatiekamer in worden gereden omdat daar een hartchirurg op ons wacht die zich eigenlijk alleen heeft verdiept in voortplanting.

Beregoed

Ach gut. Van tevoren houd je je hart vast bij de gedachte dat een tot de tanden bewapende politiemacht een hele kudde geharnaste hanenkammen uit het kraakpand moet halen. Daar gaat bloed vloeien. Nee dus. Keurig hadden de krakers de vijand gewaarschuwd voor de gevaren als ze hun barricades zouden slopen. En wat wierp het anti-establishment daar naar beneden? Teddyberen! Teddyberen, met vingerverf erin. En Lego, te lang gekamde Barbies, puzzels van poesjes in een bol wol en Pokemonkaarten. Ontwapenend, ook dat spuiten met waterpistooltjes. Vond de politie ook. Dus waren er chocomel en vulkoeken voor alle tien krakers. Tot de hoofdagent het welletjes vond. ‘Nu moeten jullie echt naar huis, anders worden je ouders ongerust. En niet meer kraken, hè.’ Geen aai over de bol natuurlijk, want zo’n hanenkam is een hoop werk.

Uit het DAGBOEK van Anna-Maria del Campo

De wc van de beiaardier

Bovenin de St. Stevenstoren staat een wc. Op 67 meter hoogte. Achter een houten deur met een ouderwets rood/wit schuifslot erop. Zodat je van buiten kunt zien wanneer de beiaardier op het toilet zit.
De beiaardier is de enige die gebruik maakt van de wc. Het hokje is er speciaal voor hem.
Ik durf onze stadsgids niet te vragen of ik even binnen mag kijken. Zou er een kalender hangen? Met daarop de namen van alle muzikale vrienden en bekenden van de klokkenluider. Staat er zo’n paal met extra toiletrollen? Behalve de beiaardier kan niemand zien dat het laatste velletje van de rol is bereikt. Misschien koopt hij zijn papier zelf. Of neemt hij soms een rol mee van huis.
De klokkenluider van de St. Steven leidt een eenzaam bestaan. Op de momenten dat hij werkt. Helemaal alleen bestijgt hij de 183 traptreden tot het niveau waarop de wc staat. Dan nog eens negentien treden die vrijwel niemand anders beroert. Helemaal in de top heeft hij zijn privé-studio. Er staat een soort piano met touwtjes eraan richting klokken. Op een tafeltje in de hoek rusten zwart/wit geblokte pantoffels. Misschien luidt het fijner zonder schoenen. Zachter.
Bezoekers van de toren mogen soms naar hem kijken. Achter glas. Een vrouw uit Japan was eens naar binnen gestapt en naast hem gaan zitten. Zij was beiaardier in Japan, vertelt onze gids. Toen speelden ze samen een nummer van The Beatles.
Heb je allemaal geen weet van, als je op zaterdagmiddag winkelt in de stad. En je hoort het niet als de klokkenluider tussen de liedjes door het toilet doorspoelt op 67 meter hoogte.

Hup Lambert

HELP! De buren komen nu al vragen of hun oranje slingers ook tegen óns huis mogen. En of we op straat bier komen drinken. En of we juichen voor Oranje. Terwijl er ook een Fransman en zelfs een Roemeense in de straat wonen. Maar die moeten ook maar meedoen en juichen voor Van Persie. Het begint weer te drukken, die zogenaamde gezelligheid; en met de gevoelens van ons Cubanen wordt dus he-le-maal geen rekening gehouden. Heus, ook wij houden van Oranje maar het verstikkende Trots op Nederland gehalte in de komende voetbalgekte doet ons toch enigszins huiveren voor het vervolg. Let wel: wij zijn bij voetbal altijd voor Verdonk geweest; maar dan wel voor Lambert (NEC en Oranje) en niet voor Rita.

Kostenplaatje

De ontruiming van het voormalige TPG-pand bij het cen­traal station in Nijmegen, vorige week vrijdag, kostte ongeveer 100.000 euro, zo heeft de politie becijferd. Er werd meer dan hon­derd man personeel ingezet, onder meer ontruimingsspecialisten uit Utrecht. Ook werd er materieel voor de ontruiming naar Nijmege­ne gehaald, waaronder een hoog­werker. „Maar het meeste geld zit ’m in het personeel”, stelt een poli­tiewoordvoerder.
Voor de politie was het, aldus de zegsman, ‘een dure week’. Twee da­gen later was er namelijk de huldi­ging van NEC. „Die kostte meer, anderhalve ton, omdat we veel meer mensen hebben ingezet zo­als meer arrestatie-eenheden.”
Die ton van de krakers was natuurlijk veel schandaliger dan die anderhalve voor het NEC-feestje, nietwaar.

Uit het DAGBOEK van Anna-Maria del Campo

Champions League

‘Wie denk je dat er gaan winnen. De roden of de blauwen?’
Ik vind de kleur blauw van de blauwe shirtjes niet mooi, dus zeg ik ‘de roden’.
Mijn man ligt op de bank met een zak chips. Kijkt Champions League.
‘Ik ben ook voor rood’, zegt hij. ‘Want ik zou het leuk vinden voor Van der Sar als hij wint.’
Verwarrend. Van der Sar ken ik. Hij staat in het doel. Als enige in het Moskouse veld volledig in groen gehuld. Maar hij hoort dus bij rood.
‘Wie is rood?’
‘Manchester United. Maar Chelsea is eigenlijk beter.’
Voetbal vind ik erg leuk om naar te kijken. Maar ik let nooit op. Voor mij is het een soort yoga. Pure ontspanning.
Vroeger, als mijn vader voetbal keek, deed ik altijd een spelletje. Ik nam het eerste rugnummer dat voorbij kwam in me op en probeerde dat nummer dan zo vaak mogelijk terug te vinden op het veld.
Beetje saai spel, achteraf gezien. Tegenwoordig kijk ik graag naar het haar van de voetballers. De meeste spelers zijn erg hip gekapt. Vinden ze belangrijk. Er rent er zelfs een rond met een helm op.
Inmiddels is het gaan regenen op het veld. De mannen trekken massaal aan elkaars shirt. Nu wordt het vermakelijk. We zien wilde gebaren en veel wapperend nat haar. Een blauwe krijgt een rode kaart.
Even later maken de rode mannen lachend buikschuivers op het spekgladde groene veld. Een jongen in blauw shirt zit heel hard te huilen. De roden hebben gewonnen.
Zei ik toch?

Reacties

Een door mij gejatte reactie van de website van De Gelderlander:
'Over een groep krakers die, zonder geweld, een pand bezetten omdat het nog sowieso 2 jaar leeg gaat staan voordat het wordt gesloopt, vallen énorm veel mensen.
Daar waren 10 arrestaties.Meer dan 70 reacties op deze site.
Maar als er vechtpartijen zijn, vernielingen in o.a. Hazenkamp en drankgebruik is het opeens wel grappig? Hier waren 13 arrestaties. 3 reacties op deze site.'
Mooie rekensom.
Het advies aan de Nijmeegse krakersteams moet dan zijn: trek voortaan een N.E.C-shirt aan als je rottigheid gaat uithalen en verander je versleten autonome leuzen in: 'Wij gaan Europa in!!!'. Succes verzekerd en nog bier toe van burgemeester De Graaf. Wegens goed gedrag.

Ideaal

Vette leuze van onze autonome vrienden, daar op het Nijmeegse stadhuis. Vlak boven de ingang, dus niet te missen: Idealen die onruim je niet!!! is de kreet waarmee kennelijk nog een punt moet worden gescoord na afloop van die reeds gespeelde wedstrijd rond het gekraakte-ontruimde voormalige TPG-gebouw.
Dat geintje kostte al een lieve duit aan de belastingbetaler.
Maar idealen ontruim je niet. Nee, natuurlijk niet. Idealen klieder je op de gevel van een ander en die idealen laat je dan door anderen schoonmaken. En ja, de rekening van dat verwijderen van jouw idealen mogen die anderen dan ook betalen.
Ideaal zou het zijn ook de kosten van de spuitbus te kunnen declareren bij de gemeente.

Uit het DAGBOEK van Anna-Maria del Campo

Hapjes in de Gimsel

‘Wilt u iets lekkers proeven?’
De stem van een forse vrouw met een groot blauw schort.
In haar koekenpan liggen een groenteburger en iets wat er op lijkt verslagen op hun rug.
Ik schrik een beetje van de vrouw. Want het klopt niet, deze dame in deze omgeving. Ik sta niet in de Albert Heijn XL, maar in een Nijmeegse Gimsel. Zo’n gezonde winkel waar het altijd zurig ruikt en de medewerkers bleek zijn.
Sinds wanneer krijgen we hapjes in de macrobiotische supermarkt?
‘Nou graag’, antwoord ik beleefd.
Nu komt het moment van kiezen. Een hapje groenteburger of een puntje fallafelschijf.
‘Die laatste.’
De vrouw zet resoluut een indrukwekkend groot mes in de onschuldig ogende schijf.
‘Sausje erbij’, vraagt de hapjesmevrouw.
‘Haha, ik lijk wel een Chinees.’
Ze heeft weinig weg van een Chinees. Grote ronde ogen en een flink Nijmeegs accent.
‘Sambal bij’, grapt ze nog even door. Ze is op dreef.
Ik schud mijn hoofd en houd mijn hand op voor het servetje met daarop een puntje van de kikkererwtenburger. Ze kijkt me verwachtingsvol aan.
Maar ik ben aan de beurt om af te rekenen. Twee desemvloer. Ik stap naar voren en moet me concentreren op de kassajuf.
Verbazingwekkend lekker die fallafelschijf, denk ik – vleesliefhebber - terwijl ik slik.
Het boodschappen doen is echter klaar. Geen zin om terug te gaan voor de schijven, die je natuurlijk verwacht wordt te kopen nu.
Lullig voor die dame. Het minste wat ik kan doen, is haar even zeggen dat het lekker was. Dus doe ik een stapje terug. ‘Heerlijk’.
Ze knikt. Roert wat in haar koekenpan. Ik heb haar teleurgesteld.

Wat zeg ik?

Of dit een innovatieve stad is! Let maar op komende zomer als tijdens de Vierdaagsefeesten Thom de Graaf het feest half drooglegt met een verbod op de verkoop van bier in blik in het centrum. Uiteraard met weer zo’n slogan uit de doos met ambtenarenhumor waaraan we het ‘Groene hert’ hebben te danken en ‘ Doe eens gek, zet ’ m in een rek’.Komt ie: ‘En wat zeg ik? Geen bier uit blik!’ (Omdat-ie te lang was voor het communicatietraject is Thoms eigen vondst door de Beleidsadviseur Humor geweigerd: ‘In de hemel, zegt men, is geen bier, daarom drinken we het ook niet hier, en hebben we toch heel veel plezier’.)
Thomthoms'banvloek zal een tsunami aan creativiteit veroorzaken. Bevroren pils op een stokje. Hevig schuimende speenflessen in de buggy, opvallend veel wandelaars die met een glazige blik – glas én blik, maar dat mag wel – aan zo’n speciaal rugzakje lurken en een opmerkelijk groot aantal mensen in de binnenstad die een koelkast verhuizen. Dan nog blikjes cassis die naar hop ruiken, gehuurde sint-bernards met een flink fustje aan de halsband en een enkeling met een goedgevuld urinaal die grijnslachend klaagt over zijn blaasproblemen.

Ommetje

Sympathiek idee van de gemeente om onze ommetjes te gaan verzamelen en opschrijven en uitdelen aan anderen die ook wel eens wandelend door het struweel een luchtje willen scheppen maar niet weten hoe en waar en waarom.
Maarrrr, dat gaat niet werken in deze dynamische stad waar het groen vaak vooral hinderlijk in de weg staat. Zoals met het afgeknalde zwijn: groen is leuk, maar dan wel in het bos.
‘Route 3: u slaat bij de kantoortoren, waaromheen het altijd zo hard waait, linksaf. Aan uw rechterhand ziet u dan meteen het schitterende winkelcomplex dat er enkel dankzij wethouder Depla kon komen. Na 100 meter ziet u aan uw linkerhand op het ruime parkeerterrein nog een kastanje die zo fraai herinnert aan het landgoed dat hier lang lag voordat Depla het ontdekte. U steekt via de traverse de zesbaans- stadsweg over en staat meteen oog in oog met het oogverblindende nieuwe kennis- en innovatiecentrum. Eerste steen gelegd door wethouder dr. P. Depla. Daar gaat u aan voorbij en dan bent u in het bekende ‘Nijmeegse bosje’. De naam van de wijk die hier is verrezen omdat wethouder Van der Meer het platteland open wilde houden, herinnert er nog aan. En dan staat u alweer in uw achtertuin. Let u hier even op het fraaie groen dat u omringt. En dat midden in de stad!’

Sleuren

Je zult maar kraker zijn.‘Zit ik hier nondeju de hele dag binnen. Mooiste Pinksteren in 23 jaar! Schitterend weer, iedereen op het terras en ik kan niet weg. ‘ Want iemand zal toch de wacht moeten houden, Hans’. Heb ik weer, weekenddienst. Nondeju. En die wouten, te beroerd om de boel even in het weekend te ontruimen.
Neeh, want de heren motten ook zonodig zwemmen. Establishment, bah. En de spuitbussen zijn ook al leeg. Hé, de deur. Ha, smerissen! Nee, shit, sympathisanten.
Hoi. Hé, lui, de boel wel weer barricaderen, hè. Want ze zullen ons eruit moeten sleuren.’

Spa blauw

Wat lezen we nu toch weer in de krant: 'Agenten hebben zondagavond het avondje uit van een aantal gasten op een terras aan de Lange Hezelstraat gered.De mensen zaten er te eten met uitzicht op een dronken man die pal naast hen op de grond lag. Hij nog nauwelijks op zijn benen staan en was slecht aanspreekbaar. Voordat hij de cel in ging, vonden agenten nog harddrugs bij hem.' Curieus bericht dat iets van een omgekeerde wereld laat zien. Het belangrijkste nieuws is hier kennelijk dat het terrasavondje is gered door de politie. Dat doen ze dus ook al. Uitzicht op een menselijk wrak wilden ze niet, die terraszitters. Dus de smaakpolitie maar besteld. En die kwamen nog ook. Hebben de bedienders nog fooi gekregen?

Proost

Daar zit je dan. Tienduizend blikjes bier bij de hand, geen dorst en de arme winkelier aan de Lange Hezelstraat mag ze tijdens de Vierdaagse ook niet meer verkopen. Want daar gaan mensen dronken van worden en mee gooien, vindt burgemeester Thom de Graaf.
Zo lusten we er nog wel een.
Dronken worden kun je tijdens de Vierdaagsefeesten op iedere straathoek en hoeveel smijten er nu een vol blikje - een lege doet geen zeer - in het gewoel? En alsof er niet genoeg alternatieven zijn om mee te smijten:
tafels, stoelen, parasols, fietsen, gloeiende hamburgers, hete saus en zelfs politiepaarden, want, ja, hooligans zijn inventief en gespierd.
Erger is dat een links stadsbestuur het ganse volk naar de officiële tappunten dwingt. Waar pils wordt geschonken met te weinig schuim om er zelfs maar een vlieg mee in te zepen en in wansmakelijke plastic bekertjes die een dorstige gladiool nog niet als vaasje wil. Maar vooral:
prijzig. Arme minima, die ook op de Vierdaagse willen proosten, maar voor wie het terras te duur is. Noodgedwongen blijven de bleekneusjes die nooit op vakantie gaan nu maar thuis. Waar ze heel erg boos kijken naar de tv-beelden van een vrolijke Thom de Graaf die de intocht bijwoont. Maar blikken kunnen niet doden.

Zorg

Merkwaardige vorm van verslavingszorg: gokbaas die waarschuwt voor de gevaren van gokken. Noem het een wed-strijd. Het is als de bromfietsenboer die maant dat opvoersetje - 'dat is dan 75 euro' - niet te gebruiken. Of de xtc-dealer die zuchtend het hoofd schudt als hij je de pilletjes onderhands overhandigt. Het Holland Casino kneep vorig jaar bijna 2000 klanten in hun ziel om te manen niet te veel in te zetten. Moesten ze op de pokertafel gaan liggen voor een ernstig gesprek. En preventie is mooi, maar brood op de plank ook. Croupier: "Als u zo doorgaat loopt het slecht met u af. Wedden?"

Ziften

De discussie wel/geen mosquito is ook net een echte mug. Je komt er niet van af. Wil de helft van de gemeenteraad de superzoemer toch weer aanzetten, de andere helft wil dat niet. Want, zeggen die laatsten, er wordt nog onderzocht of het apparaat geen 'inbreuk maakt op de persoonlijke levenssfeer en de integriteit van het lichaam'. Horen we daar een paar lastige jongeren niet meer bijkomen van het lachen: 'levenssfeer, integriteit?' Eenmaal uitgehinnikt over zoveel politiek-juridische correctheid gaan ze verder waar ze gebleven waren: een meid licht haar topje op voor een breezer, d'r vriendin steekt nog een peuk op en de jongens rammen een kornuit in elkaar voor een geinig mobiel filmpje.

Sigaar voor B&W

De Sigaar van de maand april is door u toebedeeld aan het Nijmeegse stadsbestuur dat Guusjes schuld aan de belasting betaalt. 56 procent van de stemmers gaf de Sigaar daarom aan B en W. Opmerkelijk veel commentaar trouwens bij deze stemming. 'Dat de werkgever een naheffing betaalt is heel gewoon, maar door de pers gruwelijk opgeblazen. Maar aangezien de redactie zichzelf niet genomineerd heeft, dan maar de bestuurders van Breed die overduidelijk de sigaar zijn', aldus een trouwe lezer. Breed scoorde 29 procent vanwege de pijnlijke verzakelijking binnen het bedrijf. Wethouder Jan van der Meer, vaak genomineerd, werd andermaal teleurgesteld. Zijn als grappig bedoelde groene 'hert' werd derde, met vijftien procent.

Smeerboel

Of de krakers in het voormalige TPG- gebouw mogen blijven zitten zal de rechter woensdag bepalen. Maar wie veroordeelt de smeerboel die deze kennelijk cultureel bevlogen avant gar­de heeft aangericht op de gevel van het gebouw? Het zal wel kunst zijn, maar het is geen gezicht voor wie per trein arri­veert in de voormalige schoonste stad van Nederland. Gaan onze autonome jongens en meisjes de boel straks ook schoon­maken? Dat zou pas echt revolutionair zijn. Anders betaalt GroenLinks vast de schoonmaakkosten, want die vinden het allemaal prachtig.

Smal

Nijmegen op z’n smalst daar bij Breed. De vuile was wappert buiten. Vakbond en OR stellen dat de no-non­sens Breed- directie is doorgeschoten in de ‘verzakelij­king’ van het bedrijf. Dat er alleen naar cijfertjes wordt geke­ken, niet meer naar mensen. Welkom in 2008. Vergeleken met de behandeling van zo menig werknemer elders blijken die van Breed dus ook volkomen geïntegreerd in de harde werke­lijkheid. En dat is dan kennelijk de winst.
Maar hoe luidde ook al weer de missie van Breed, dat werd op­gezet vol goede bedoelingen en vooral om de geestelijk en/of li­chamelijk fragiele werknemer in deze streken een handje te helpen in het barre kapitalisme: Breed geeft mensen werk en ont­wikkelingsmogelijkheden om de afstand tot betaalde arbeid te ver­kleinen of weg te nemen. Wegnemen, dus. En wat doen de wak­kere politici die moeten waken over Breed? Terwijl het huis brandt wordt er maar weer een onderzoekje ingesteld. Altijd handig; gaat de brand vanzelf wel uit.

Trots op Nijmegen

Opmer-kelijk: op de Vrijmarkt stoort dus helemaal niemand zich aan een hoofd-doekje. Zeker niet als een allochtone mevrouw twee euro afrekent voor een mooie puzzel, zoals wij zagen. Alom vriendelijkheid tussen verkoper en koper, want ze kreeg er zomaar nog een tweede puzzel bij. Gratis en voor niks. Iedereen blij. Je zou hier bijna een politieke partij beginnen: Trots op Nijmegen.

Snoepreisje

Vier Nijmeegse raads-leden, Guusje en wethouder Scholten bezochten twee jaar geleden Gaziantep, de beoogde nieuwe partnerstad in Turkije. VVD'er Hayke Veldman die nu af wil van de stedenband met Gaziantep was er ook bij. Met grote tegenzin, want hij zag het vanaf het begin af aan niet zitten, zo'n band. Maar waarom toch dat reisje gemaakt als je zo tegen was, nog steeds tegen bent en altijd tegen zal blijven? Betrof het soms een snoepreisje? Wat schreef Veldman daar destijds zelf over in de Daglog die hij bijhield voor De Gelderlander? "‘Snoepreisjes’ wordt het door sommigen wel genoemd. Hier ben ik het zeker niet mee eens. In wezen verschilt een bezoek aan Gaziantep niet van een werkbezoek aan Tandem of SWON."
Wisten we niet, dat raadsleden het vliegtuig pakken voor een bezoek aan de SWON? En dan zeker landen op het Julianaplein?