Voetbal op sterk water (2)
De voetbal is niet veranderd in een plant. Op mijn blote voeten staar ik naar de bal ter grootte van een golfbal in een glaasje op het aanrecht. Dit is mijn WK-talisman. Mijn sympathie richting Oranje. Deze voetbal had vannacht moeten ontkiemen. Het is acht uur ’s ochtends.
Verontwaardigd lees ik de verpakking nog eens. ‘De bal zal nu breken binnen 12 uren.’ Gisteravond begon ik met aftellen. Hele nacht niet geslapen. Tien van de twaalf uren zijn voorbij.
‘(Gebeurt dit niet dan gelieve de bal zelf te breken met uw vingers)’, vervolgt de gebruiksaanwijzing. Deze zin staat tussen haakjes. Lijkt alsof deze optie alleen geldt voor noodgevallen.
Ik kijk van het doosje - ‘Magic Football’ staat erop - naar de harde bal. Nog twee uur de tijd. Wat te doen? Ik moet zo naar mijn werk. Maar de bal in zijn laatste spannende uren alleen laten, kan niet (je laat een ezel ook niet alleen in de wei staan als je weet dat ze moet baren).
Ik besluit dat dit een noodgeval is. Deze voetbal moet ik helpen bij het uitkomen.
Zachtjes duw ik met mijn vingers tegen de buitenkant. Geen beweging. Iets harder dan. Nog niks. Uit de bestekbak pak ik een mes. Por, sla en hak op mijn talisman.
Als ik een paar keer enthousiast uithaal met het glimmende snijblad, de mouwen van mijn ochtendjas opgestroopt, ontstaat eindelijk een barstje in de geblokte schil. Ik maak een gaatje en stuit op een vlies. Moet vast ook stuk.
Oeps.
Mes verdwijnt diep in bal.
Ik pak het glaasje op en bekijk de forse snee. Schuif mijn WK-attribuut beschaamd opzij. Knalrode wangen, dat voel ik.
Hoe moet dat nou met Oranje?
(wordt vervolgd)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten