De wc van de beiaardier
Bovenin de St. Stevenstoren staat een wc. Op 67 meter hoogte. Achter een houten deur met een ouderwets rood/wit schuifslot erop. Zodat je van buiten kunt zien wanneer de beiaardier op het toilet zit.
De beiaardier is de enige die gebruik maakt van de wc. Het hokje is er speciaal voor hem.
Ik durf onze stadsgids niet te vragen of ik even binnen mag kijken. Zou er een kalender hangen? Met daarop de namen van alle muzikale vrienden en bekenden van de klokkenluider. Staat er zo’n paal met extra toiletrollen? Behalve de beiaardier kan niemand zien dat het laatste velletje van de rol is bereikt. Misschien koopt hij zijn papier zelf. Of neemt hij soms een rol mee van huis.
De klokkenluider van de St. Steven leidt een eenzaam bestaan. Op de momenten dat hij werkt. Helemaal alleen bestijgt hij de 183 traptreden tot het niveau waarop de wc staat. Dan nog eens negentien treden die vrijwel niemand anders beroert. Helemaal in de top heeft hij zijn privé-studio. Er staat een soort piano met touwtjes eraan richting klokken. Op een tafeltje in de hoek rusten zwart/wit geblokte pantoffels. Misschien luidt het fijner zonder schoenen. Zachter.
Bezoekers van de toren mogen soms naar hem kijken. Achter glas. Een vrouw uit Japan was eens naar binnen gestapt en naast hem gaan zitten. Zij was beiaardier in Japan, vertelt onze gids. Toen speelden ze samen een nummer van The Beatles.
Heb je allemaal geen weet van, als je op zaterdagmiddag winkelt in de stad. En je hoort het niet als de klokkenluider tussen de liedjes door het toilet doorspoelt op 67 meter hoogte.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten