Uit het DAGBOEK van Anna-Maria del Campo

Chris, waar is je passie?

Chris Tates. Nog saaier dan ik dacht. Klaagt bij de gemeente over zigeunerorkestjes onder zijn raam. Krijgt ’ie moordneigingen van, laat hij een journalist van De Gelderlander weten. De acteur woont in het centrum.
Chris jongen, waar is je passie. Je temperament. Bij elke valse noot van die meeslepende Oost-Europese muziek zou je je kans moeten grijpen. Je vriendin in je armen nemen. Haar aankijken, haar verleiden, haar man zijn en haar door de kamer zwieren.
Tranen in je ogen, smekende blik. Hou van me, mooie vrouw. Heb me lief. Verlaat me nimmer voor een ander. Tig keer per dag, elke keer weer als de smoezelige violist zijn versleten snaren beroert.
Tot diep in de nacht.
Dat is voelen, Chris. Liefde, warmte, angst.
Eén keer heb ik je in het echt ontmoet. Café De Tempelier, Molenstraat. Handje gegeven ook. Slap handje, weinig overtuigend. Stoere vale spijkerbroek had je aan, dat wel. Fijne lange benen.
Maar die blik. Koel. Saaaaaaaaaaaaie man.
Rozengeur & Wodka Lime. Ik was er verslaafd aan. Maar niet vanwege jou.
Een ‘stoïcijnse hartenbreker’, noemt de journalist jou. Steek die in je zak jongen. Stoïcijns zeker. Hartenbreker no way. In die serie ook al niet. Ik wilde je graag mooi vinden. Dat kijkt lekkerder. Maar je mondhoeken werken niet mee. Staan omlaag, zuur. Niks moois aan.
‘Ik moet de hele zomer mijn ramen dichtdoen en dan hoor ik het nóg’, zegt Chris in de krant. Wat een armoe. Medelijden met de vrouw die haar geliefde op hete dagen in een bedompte kamer stoïcijns brieven aan de gemeente ziet tikken. Smachtend naar romantiek.