Uit het DAGBOEK van Anna-Maria del Campo

De muis, de kater, zijn baas en haar bezemsteel

Op mijn buik lig ik op het laminaat. Robbert geeft me een kopje. ‘Kijk, een muis’, wil hij daarmee zeggen. Bedankt Robbert. Ik heb de muis recht in het vizier. Hij zit op het kabelgootje onder het dressoir. Staartje sierlijk over de zijkant gedrapeerd. Robbert zit er al een halfuur gebiologeerd naar te staren. Af en toe mauwend. Heel soms slaat hij een pootje uit of legt hij zij kop schuin op de grond in een poging onder de kast te glijden.
De muis doet niks. Ik ook niet. ‘Verzin jij eens wat Robbert’, probeer ik. Mijn kater kijkt me glazig aan. ‘Foto maken’, komt in me op. Logisch. Ik sta op en pak de camera. Muis is niet onder de indruk. Zelfs niet van de flits. In het volle licht ziet hij er lief uit.
Ander plan. Op de verwarming spot ik Foetsie. Foetsie heeft het uiterlijk van een tennisracket, maar is bedoeld om vliegen mee te elektrocuteren. Leuk speeltje, vooral als er net nieuwe batterijen in zitten. Heb je een dikke vlieg te pakken, dan zie je lichtflitsjes en komt er rook af.
Ik schuif Foetsie onder de kast. Niet om muis een schok te geven, maar om hem te doen bewegen. Robbert snapt het weer eens niet. Hij mept naar het tennisracket. Ik kijk hem indringend aan. ‘Let jij nou maar op die muis.’
Muis verroert geen vin. Zelfs niet als Foetsie zijn staart raakt.
Een bezemsteel dan. Waarom moet ik hier al het werk doen? Robbert wacht af. Muis maakt het al te bont. Hij klimt op de kop van de steel. Maar blijft niet zitten als ik de stok naar me toe trek. Ik vind muis niet meer lief. De kast moet van de muur. Muis zal het bezuren.
‘Robbert, opletten’, spreek ik mijn kater vermanend toe. Met de bezemsteel kan ik eindelijk achter de kast langs bij de indringer komen. Ik drijf muis handmatig in de luie klauwen van Robbert. Ik had hem net zo goed op een bordje kunnen leggen en aangeven.
Robbert doet eindelijk wat ie moet doen. Hij grijpt muis in de bek en rent er door de open deur mee naar buiten. Een seconde lang sta ik in de verlichte kamer als een voetballer die net gescoord heeft.

Haile in de Vereeniging

Waar is de burgemeester van Nijmegen vroeg Dolf Jansen plagend toen Paul Depla het podium besteeg van de Vereeniging. Het was de aanloop naar een huldiging van Haile Gebrselassie die van Nijmegen een terechte staande ovatie kreeg. Daags na ‘Berlijn’ stond het loopwonder uit Ethiopië alweer onophoudelijk te stralen in een traditionele Ethiopische outfit die door de grappige Jansen per ongeluk werd begrepen als party dress.
De man die overal interviews had kunnen geven deed dat in de Vereeniging. Dankzij Jos Hermens had Nijmegen maar weer eventjes de ‘koning van de lange afstand’ in huis gehaald, als speciale gast op het feestje van de jubilerende Zevenheuvelenloop. Haile dook als eerste onder de 2 uur en 4 minuten op de marathon, verbeterde zijn eigen record met een halve minuut en zette de tijd daarmee scherp op 2.03.59.
Maar geen De Graaf kwam daarvoor in actie, wel uiteraard sportwethouder Depla. Maar ja, die is geen burgemeester, zoals Jansen constateerde.
De eer van de ambtsketen werd niettemin gered. Want er kwam toch nog een burgemeester aan te pas, zoals Gert Prick van Groesbeek zelf droogjes opmerkte.
Groesbeek toonde zich sowieso meer sportstad dan Nijmegen. Een door Nijmegen afgewezen standbeeld van Zevenheuvelenlooplopers werd door Prick wel in dank aanvaard.
Schijnt dat De Graaf traint voor de aanstaande Zevenheuvelenloop. Ziet hij Haile ook een keer.

Groeten uit Denemarken

Jan van der Meer is in Kopenhagen geweest. De Denen zullen zich zijn bezoek nog lang heugen.
Stad heeft inmiddels nieuwe bijnaam: Havana aan het Kattegat.
Die Jan, toch.

Weer naar links

De hoofdingang van de Nijmeegse binnenstad zit enkele dagen op slot. Autoverkeer kan tot en met donderdag niet meer via de Bisschop Hamerstraat het centrum in.
De kruising van deze straat met de Van Welderenstraat en In de Betouwstraat wordt opnieuw ingericht. Afgelopen zaterdag waren ze er al flink bezig.
Na afronding van de werkzaamheden mag verkeer dat vanuit de In de Betouwstraat komt weer linksaf slaan richting Molenstraat en Eerste- en TweedeWalstraat.
Hèhè, eindelijk.
Een van de meest onnodige, maar voor de hand liggende verkeersovertredingen van Nijmegen, zal daardoor verdwijnen. Jarenlang was dat linksaf slaan onmogelijk en moest je voor de Molenstraat een absurd grote omweg maken via een rondje Keizer Karelplein. En dat deed natuurlijk lang niet iedereen, met als gevolg onnodig gevaar voor passerende fietsers, voetgangers en andere weggebruikers.
Eind 2010 moet het project, waaraan ‘Brussel’ meebetaalt, zijn afgerond.
Dankzij de EU mag je weer naar links in Nijmegen. Wie had dat ooit kunnen denken.
Maria wordt bedankt.

De column van Javier de Fresnos

Hoezo Marokkanen integreren niet? Die jongens uit Ha­tert, Neerbosch en vooral Meijhorst zijn juist een schoolvoorbeeld van integratie. Ze zetten gewoon de spierwitte, dieptrieste tradities in hun wijken voort.
In Hatert is het al sinds de jaren zeventig ellende met de jaar­wisseling. Vroeger zetelde in het jeugdhonk zelfs een gevrees­de bende. Ook Neerbosch kende in de voorbije dertig jaar de ene na de andere autochtone jeugdbende. En Meijhorst? Ook al niets nieuws onder de zon. Rond dat winkelcentrum is het doorlopend een bende sinds de boerderij als jeugdhonk ging fungeren. Ook al in de jaren zeventig dus. Welbeschouwd is het enige verschil dat de jeugd nu een kleurtje heeft.
Verder vertonen de Marokkanen her en der precies hetzelfde publiciteitsgeile gedrag als hun Nederlandse evenknieën, de voetbalhooligans. Ook die proberen elkaar sinds jaar en dag te overtreffen in het maken van een ‘naam’. Als ADO-fans er­gens iets in de fik zetten, kun je wachten op soortgelijke acties van Feyenoord- en Ajax-tuig.
PSV-fans die ineens twee dagen voor een wedstrijd in een stad opduiken? Binnen een paar we­ken is het een trend en doen NEC’ers, Utrecht-aanhangers en Groningers hetzelfde. De acties zijn pas echt geslaagd als ze in de krant komen. Lachu! Kicke!
Niemand wil het gezegd hebben, maar die Marokkaantjes doen net zo. Kanaleneiland een puinhoop, dan laat Gouda zien dat ze er ook wat van kunnen. En Ede kan dan natuurlijk niet achterblijven. Net zoals nu Meijhorst. Nijmeguh de Gekste!Inderdaad, die jongens zijn gewoon volledig geïntegreerd. Ze veroorzaken net zo veel ellende.
Rita, Geert en co kunnen trots zijn.

Waalkade

Zucht
Wat scheelt er?
Ik word gek
Hoezo?
Weken geleden meldden we al de idiote situatie op de Waalkade, met dat overbodige stoplicht.
Ja weet ik nog. Is er niets veranderd dan?
Jawel, ze veranderen de boel doorlopend. Afgelopen week stond het bord 'verboden toegang' nog pal achter het verkeerslicht richting het oosten. Nu staat het weer voor het verkeerslicht. Wat zeg ik, er staan nu zelfs twee borden voor het verkeerslicht. Eerst een met gewoon verboden voor alles en iedereen. Twintig meter verder staat weer zo'n bord, maar dan met een bordje er onder: uitgezonderd lijnbussen. En tien meter daarachter staat dan het verkeerslicht.
Wat een stad hè

Kedeng, kedeng

Politiek, dat is consequent zijn, pal staan voor je principes. Ook als het pad kronkelig is en overwoekerd door doornenstruiken. Nu is dat met een intercity niet gauw het geval, maar toch. Het hele stadsregiobestuur is er een paar dagen tussenuit. Met zijn tientallen naar Malmö en Kopenhagen. Lijkt ver, maar is om de hoek, want in ganzenpas gingen ze de vliegtuigtrap op. Zo niet Jan van der Meer, Nijmegens wethouder van klimaat. Terwijl de rest er duizenden liters kerosine doorheen joeg, boemelde hij heel allenig maar milieuvriendelijk per trein hen achterna. Want in hem klopt wél een groen hert.

Ikea, bedankt!

Prachtige taferelen waren het, aan de tafel van Barend & Van Dorp. De hoogtijdagen van de LPF: een manisch-depressieve Winnie de Jong die emotioneel alle kanten uit stuiterde, een al snel met pek en veren naar buiten gedragen uitgever van onduidelijke blaadjes, de eeuwige goedzak Mat Herben en een hele stoet heel erg foute vastgoedcowboys. Zo’n circus, dat maak je maar eens in je leven mee.
Dat denk je dan. Maar Nijmegen heeft de Stadspartij én raadslid Bea van Zijll de Jong, die zelf ook een politieke partij is, al noemt ze zich Stadspartij – en blijft dat doen – terwijl haar eigen naam volgens haar veel bekender is. Andermaal smullen als ook dit zaakje met donderend geraas in elkaar stort. De website is al dood en begraven, de partijcomputer is geblokkeerd, de kasten zijn afgesloten. Dat ruimt lekker op. Van de hele inventaris is alleen een stoel over.
Die stoel is van mij, zegt de voorzitter die tevens het hele bestuur zo niet de ganse vereniging is. Parkeren bij Ikea is een ramp. Vandaar waarschijnlijk dat hij enkele jaren geleden 8 mille in de partijkas stortte en daarmee een gerieflijke zetel in de gemeenteraad kocht. Nu de bewoner van die zetel bij het CDA is ingetrokken, wil hij zijn stoel terug. Logisch.
Maar aangezien Van Zijll de Jong niet in de raadsvergaderingen kan blijven staan totdat het CDA haar in 2010 een van de eigen zetels aanbiedt, is dat geen optie. Dus dan maar het geld teruggeven. Moet geen probleem zijn. Volgens de voorzitter blijft Boegbeeld Bea alleen maar zitten omdat ze de 1.800 euro per maand die ze daarmee verdient, hard nodig heeft. Dat is niet waar, zegt ze, ik doe het alleen vanwege mijn morele verplichting aan mijn kiezers. Ze kan het geld dus wel missen, en die stoel terugbetalen! Misverstand opgelost. Het komt dus wel weer goed met de Stadspartij Van Zijll de Jong.

De XXXXXL-ambtenaar

Met een warme glimlach reikt de donkere reus de afgematte Vierdaagseloper een verfrissing aan. Gezien de afmetingen al gauw zestig liter water, maar dat gaat er wel in. Een man ‘van formaat’, daar heeft de gemeente behoefte aan, ‘XXXXXL-medewerkers’. Het is het motto van een nieuwe campagne om ambtenaren te werven. Degenen die er al werken, kregen deze week een folder met daarin de advertenties waarmee hun toekomstige collega’s worden gelokt. De foto’s, zoals van de reus op de Via Gladiola, moeten het ’m doen.
Leuk bedacht, maar er knaagt iets. Met een dame die vrolijk over de Waalbrug stapt, afficheert de stad zich als het Madurodam van het oosten. Idem dito met een Marilyn Monroe- achtig hoofd van het formaat luchtballon dat zich over de Marikenstraat buigt. Erger: wat nu anonieme, bescheiden dienaren van de stad zijn, worden Big Brothers en Sisters die de macht overnemen. Op een van de foto’s rillen de mensjes op het terras in de reusachtige slagschaduw van Mevrouw Ambtenaar. Durf dan nog maar eens om een vergunning te zeuren.

Uit het DAGBOEK van Anna-Maria del Campo

Bij de kapper

‘Laat het van boven maar wat langer. Een beetje warrig.’ De kapster kijkt hem in de spiegel aan. Haalt een hand door zijn dunne haar. ‘Warrig’, herhaalt ze.
Wij, de wachtenden aan de leestafel, kijken toe. We zien allemaal dat hij kalend is. Snappen direct dat het weinige haar dat hij nog heeft het voorhoofd moet bedekken. Het hoeft niet gezegd.
De studente haalt de dop van haar arceerstift en gaat weer aan het werk. Tegenover haar leest een jongen met dunne polsen Vaders en Zonen van Ivan Toergenjev. Met zes zitten we om de tafel. Hartje centrum Nijmegen. Precies zes knipstoelen voor lege spiegels in de zaak zijn onbezet. We vragen niet waarom we daar niet mogen zitten. Of waarom alle kapsters tegelijk met pauze zijn.
‘De wachttijd bedraagt een uur’, zegt het meisje aan de balie. Omdat zich een nieuwe klant meldt. Het is niet in me opgekomen, vragen hoe lang het duurt. Slimme klant, die is hier vast vaker geweest.
Wachtende zeven neemt plaats. We groeten niet. De vrouw met te lang haar kijkt op als een telefoon rinkelt. Vaders en Zonen neemt op. Het is zijn werk. ‘Ik pak even papier en pen.’ Ik wil hem mijn opschrijfblokje en potlood toeschuiven. Maar dan zou hij weten dat ik luister. Dus doe ik of ik aantekeningen maak bij mijn boek.
‘Mevrouw Del Campo?’ De tijd vliegt. Anderhalf uur voorbij en ik ben al aan de beurt.
Warm water en zachte handen op mijn hoofdhuid. Niets zo heerlijk als een kapster die je haren wast. Moest ik er een dag op wachten, dan deed ik het nog.

Bah!

Getver!
Ach kom, een spinnetje.
Spinnetje? Wat een monster. Hoe groot is 'ie wel niet?
Centimetertje of vijf tot zes. En hij heeft allemaal haren.
Hou op, ik ben als de dood. Hier, ik heb gewoon kippenvel. Waar zit dat beest, in Burgers Bush?
Nee, bij ons in de achtertuin.
Dan maai jij het gras voortaan, mij zie je niet meer buiten.

Hoedje af

Nijmeegse vrouwen die aan de rand van de samenleving zijn beland, hesen onlangs staatssecretaris Jet Bussemaker in een nieuw ensemble. Iets langer geleden gaven de naaldkunstenaars van Stadelmaier nog eens hun visitekaartje af door kardinalen, bisschoppen en de paus zelf te kleden tijdens diens bezoek aan Amerika. En deze week kroont Nijmeegse Truus Stuiver Guusje ter Horst met een hoedje. En dan noemt Arnhem zich Modestad?

Lobby is mijn hobby

Je zoekt een burgemeester. Wat voor vent (of vrouw) wil je dan hebben? Vaste prik in de profielschets waarmee de sollicitant de maat wordt genomen: iemand die weet hoe de hazen lopen in Den Haag, een netwerk heeft en dus effectief kan lobbyen (= geld ophalen) voor de stad, die vanaf het moment dat de ambtsketen om zijn nek hangt, zíjn stad is.
En zo kregen wij Thom de Graaf. Oud-minister, veel betere lobbyer kun je het niet hebben. Dachten we.
Maar nu. Oud-gedeputeerde en Nijmegenaar Ton Doesburg –goeie peer, zelfs in ruste nog in de bres voor zijn stad – haalt woest uit naar Den Haag omdat die bijna al ons geld in de Randstad steekt.
Als lobbyist grijp je zelfs in je slaap zo’n uitnodiging om ook voor het belang van je stad op te komen, met beide handen aan. Sluit de rijen, te paard, op naar Den Haag. Maar nee. Hij neemt het op voor de Randstad!
Zijn D66-vriendje Pechtold is volgens de peilingen nu al goed voor veertien Kamerzetels. Die heeft straks ouwe rotten nodig voor op het Haagse pluche. Maar dat terzijde.

Dokter, Jo is een ander mens!

Het begint al meteen goed: Deze brief is Persoonlijk. Dikke streep er nog onder. En meteen een kopietje naar de krant. Dat is humor. Dat is lachen. Dat is Jo Janssen. Wijd en zijd bekend als politieke mopperkont, maar tijdens de vele optredens van het Nimweegs Soaptheater in zijn kroeg is de geest van die club vaardig geworden over de uitbater. Kan niet anders. Dank Soaptheater.
Janssen nodigde deze week Paul Depla uit lid te worden van zijn Gewoon Nijmegen. In een vertrouwelijke open brief. Depla is een man die hij ‘hoog in het vaandel’ heeft staan. Tijdje terug beschuldigde Janssen hem nog ervan dat hij mien stad had beschadigd. Ja, geheugenverlies is een nare aandoening.
In de gemeenteraad is Janssen, als hij het flink rekt, in 37 seconden klaar met zijn betoog. Maar in zijn brief komen woorden voor waar hij al langer voor nodig heeft, mooie woorden ook, in het Nederlands. Politieke krachtenveld en ontboezemingen en tragische zwanenzang. En geen tikfout te vinden.
Wat van dit alles te denken? Jo Janssen is een ander mens geworden. Hier moet een dokter bij komen, en gauw, anders gaat het misschien over.

Humor in de polder (2)

De winnende verklaring voor het cryptische verkeersbord in de polder (zie onder) luidt:
Achter dit bord kun je koeien tegenkomen op bromfiets, fiets, wandelend (alleen of in een groep), te paard of in een rolstoel. Dat krijg je met die melkuniekoeien. Die kijken teveel TV. Met dank aan Cor Janssen, een Nijmegenaar met humor.
Een eervolle vermelding is er voor Jan Houkes uit Millingen. Zijn oplossing van de rebus:
Ontmoetingsplaats (hangplek) voor alle dieren en mensen vermeld op dit bord.
Staatsbosbeheer deed ook mee aan de wedstrijd. Die meldde dat er binnenkort elektronische poortjes bij het wildrooster komen waar iedereen die geen 'boe' zegt, doorheen moet lopen. De jury heeft de deelname van de bomenknuffelaars gediskwalificeerd. Wegens gebrek aan creativiteit.

Stop

Wat is dit dan?
Dit is de Waalkade. Al wekenlang staan daar duizenden automobilisten stil voor niets. Vorige week stond er stukje in de krant.
En dan wordt er niets gedaan?
Jawel. Eerst stond het bord verboden toegang voor het stoplicht. Sinds dinsdag staat hij er vlak achter. Maar verkeer van de andere kant staat nog steeds voor Jan met de korte achternaam te wachten op verkeer vanaf de westkant dat er nooit komt.

Nieuw Nijmegenaartje

Wat een schatje!
Ja, een weekje of negen, dit nieuwe Nijmegenaartje. Gekocht bij een ongetwijfeld heel foute handelaar, maar daar is 'ie niet minder lief om.
Wat is het eigenlijk?
Geen idee, die handelaar zei een boomertje, maar dat ras bestaat volgens mij officieel helemaal niet.
Is 'ie al zindelijk?
Nog lang niet. Hij poept en piest overal en altijd. Hans van Hooft sr. zal er niet blij mee zijn. En met zo'n poepzak lopen, dat verdom ik ook echt.
En de hondenuitplaats?
Dat nooit. Als één buurthond aan de dunne is, kun je er vergif op innemen dat hele buurtroedel aan de dunne raakt. Dan halen ze geen van allen de uitlaatplaats en schijten dus collectief de wijk onder. Nee, hij mag in de achtertuin. Zootje opscheppen en in de biobak, niets mis mee...
Hoe heet dat mestfabriekje eigenlijk.
Diego, moest van de kleinzoon.

Groeten uit ijmegen

De polder zijn eigen rebus, dan de stad ook. Dat moet de winterschilder gedacht hebben die afgelopen week het kunstwerk van Bas Maters op het Joris Ivensplein onderhanden nam. Of hij was gewoon dyslectisch, kan ook.
Met de groeten uit ijmegen.

Humor in de polder

Ze moeten ons stadsen niet, die polderbewoners. Sluit af die dijken, hou buiten dat gemotoriseerde volk. Zo denken ze over ons.
Nu maken ze het wel erg bont. Ze knutselen zelfs verkeersborden die wij domme Nimwegenaren onmogelijk kunnen begrijpen. Omdat wij meer herseninhoud hebben dan een gallowayrund. Humor kun je ze niet ontzeggen. Wie de oplossing voor de rebus op het onderste bord weet, is bij dezen uitgenodigd te reageren.

Uit het DAGBOEK van Anna-Maria del Campo

iPod

Alsof ik in mijn eigen videoclip zit. Het thema: jonge melancholische vrouw op weg naar een feestje. De mensen op de roltrap van station Arnhem praten en bewegen. Ik versta niet wat ze zeggen. Geen idee bij wie ze op bezoek gaan. Ik zit achter een raam in de trein naar Amsterdam en kijk. We staan stil.
Sinds een paar dagen heb ik de iPod op mijn telefoon ontdekt. Mijn broer heeft me laten zien hoe ik muziekjes kan downloaden. Van een Oekraïense site, want goedkoop. De Oekraïenen hebben me heel gelukkig gemaakt. Het romantische plingelmuziekje dat ik al jaren mooi vind, maar altijd weer van de radio is voor ik heb kunnen horen wie de artiest was, zit in hun platenbak. Het blijkt de soundtrack van American Beauty, weinig vrolijke film.
Met de plingeltjes in mijn oren droom ik richting Amsterdam. De donkere jongens op station Amsterdam-Amstel die in een groepje bij elkaar hangen, lijken perfect gecast voor mijn videoclip. Uit de trein loop ik naar het pontje. Het regent zachtjes. ‘NDSM-werf’ staat op een geel bordje bij de boot. Mensen met fietsen en tassen stappen op. Ik bekijk de gezichten. Sta in het midden. Alweer stil.
Aan de overkant van het IJ ligt een duikboot op het water. Zwart. Daarachter oude fabrieksgebouwen. We kabbelen langzaam dichterbij. Prachtig decor. Ik zet voet aan wal en loop langs graffiti en kunstwerken van verroest staal. Denkend aan een mooie warme avond, even geleden. Open dan de deur van de loods waar het feestje is. Hang de hoofdtelefoon in mijn nek, zoen een meisje en loop de drukte in. De deur gaat dicht. Muziek glijdt weg. Laatste shot.

Wat krijgen we nou?

Olala! Welke recalcitrante krakersbende kunnen we nu weer verwachten in Nijmegen? Bonk? Het was net zo lekker rustig aan het front-met-de-zwarte-capuchons. Blijkbaar wordt er gekotst op Nijmegen. Op Nijmegen-Oost nog wel. Daar trof onze correspondent geschokt deze ongepaste sticker aan. Onmiddellijk de knokploegen van de politie ingeseind. Die kwamen niet. Te druk met een hijskraan-vandaal elders in de stad.
Eigen onderzoek leert: we hebben hier te maken met een stijllabel voor skaters, geen krakers.
Onze correspondent gaat morgen met stickerverwijderaar op pad. Er staan hier huizen te koop hoor! Wat denken ze wel niet.

Debuut

?Ach gut, dat jong is zeiknat. Wie is het?
Justin, moet nog vijf worden. Speelde zaterdag zoals heel veel jochies zijn allereerste echte voetbalwedstrijd.
Nog geen vijf? Is dat normaal? Vroeger moest je tien zijn voor je mocht voetballen bij een club.
Ja, vroeger. Nu mag het al vanaf vijf jaar en soms iets eerder.
Waar speelde Justin en tegen wie?
Hij is van SV Nijmegen, de mini F2. Ze speelden met 5 tegen 5 thuis tegen SV Heumen. Uitslag 7-2. Nee, Justin heeft niet gescoord. Wel heel goed verdedigd.
Verdere bijzonderheden?
De spits van Nijmegen staat al genoteerd voor NEC. Toptalent: kappen, draaien, slidings, leuk schot en snel. Heeft alles al. Kwestie van een jaartje of veertien wachten.
En was het niet veel te nat en te koud voor die jochies?
Natuurlijk niet, het zijn geen watjes!

Column door Javier de Fresnos

Nijmegen staat overal in de wereld bekend als auto-onvriendelijke stad. Geen suv meer het centrum in, eindeloze onzinboetes wegens luttele kilometers te hard rijden, bewust veroorzaakte files voor de bruggen, plannen voor tolheffing, en natuurlijk de volstrekt belachelijke hoeveelheid verkeerslichten in dit dorp. Er is ooit uitgerekend dat de dichtheid aan flitspalen en verkeerslichten nergens zo hoog is als hier. Ach ja, het is allemaal bekend, als Nijmegenaar leg je jezelf erbij neer. Je nuilt eens lekker op een verjaardag en verdringt je ergernis maar. Anders heb je ook geen leven meer. Dus sta je meestal als een soort zombie voor de verkeerslichten. Je staat stil, je weet dat je voor niets stilstaat en je weet dat je daar vooral niet bij moet stilstaan.
Alleen zo kan het gebeuren dat duizenden automobilsten iedere dag weer volsterkt apatisch blijven staan voor het meest zinloze verkeerslicht van heel Nederland: de tijdelijke voorziening op de Waalkade. Verkeer in westelijke richting, dus naar de spoorbrug, moet ter hoogte van hoogwatersteiger al weken stoppen voor een verkeerslicht dat meer op rood dan groen staat. Ogenschijnlijk staat die rode lamp er om verkeer vanaf de andere zijde vrij baan te geven.
Echter, er is geen verkeer van de andere zijde mogelijk! De Waalkade is in oostelijke richting namelijk al sinds de Vierdaagse afgesloten wegens de werkzaamheden aan de waterkering. Er staat richting het oosten meestal ook helemaal geen werkend verkeerslicht. Er staat wel een bord: verboden toegang. Wat is er toch met ons Nijmegenaren gebeurd dat we dit soort zaken nu al gelaten over ons heen laten komen? Hebben Jan van der Meer en zijn groene vrienden nu echt gewonnen?

Mjammie: modderworstelen

Mjammie, de gemeenteraadsverkiezingen komen er weer aan. Het duurt nog wel even voordat we mogen afrekenen met de dames en heren politici, maar de inleidende schermutselingen zijn al begonnen. Chantal Teunissen van het CDA wil inbreken in de linkse coalitie. En wat gebeurt er? Ze is nog geen lijsttrekker geworden van haar partij of Hannie Kunst van de PvdA (nu nog de concurrentie) is de eerste om haar te feliciteren. Vervolgens stuurt de PvdA-fractie er een forse ruiker achteraan. „Bloemist, geld speelt geen rol.” Zelden is een inbreker warmer onthaald.

De verkiezingen brengen behalve de aloude stoelendans ook het modderworstelen weer onder ons. Niet sjiek, en juist daarom de garantie voor een hoop kijkplezier. Moet de firma Van Hooft & Van Hooft – die soms niet zo goed ligt bij de rest van de coalitie – zich nog beraden op hoe die het CDA buiten en de SP binnen de coalitie houdt, Bea van Zijll de Jong – onlangs bekeerd tot het CDA – heeft de tanden al ontbloot.

De partij die zij in feite jarenlang wás wil van haar af: ‘Hier, die raadszetel’. Want vreemd gaan – met het CDA in dit geval – is een, van de daken schreeuwen dat je je eigen partij al anderhalf jaar bedondert, daar kom je moeilijker mee weg. De voorzitter is er zelfs zo van in de war dat hij, wijzend op het verschil in gedachtengoed met het CDA, meent dat de Stadspartij zich op een ideologie baseert. Ik ga dus niet vertrekken, heeft Bea direct laten weten. Volgende stap is het ontluisterende gevecht over wie het recht heeft op de merknaam. Dus bij de verkiezingen zal die op het stembiljet ontbreken.

We hebben hem!

Hoe vang je een boef? We doen het één keer voor.
Je gaat met een collega, die ook zo’n stoer pak aan heeft waarin je je een echte pliesie voelt, de straat op. Een vliegende vogel vangt altijd wat, nietwaar. ‘Wie schrijft, die blijft’, zegt je chef altijd. En het is al half elf en nog geen bekeuring uitgeschreven, dus de tijd dringt.

Hé, een hijskraan? Zie je wel! Je stapt op de nietsvermoedende burger af die ’m voor veel geld heeft gehuurd en vraagt hem naar een vergunning. Maakt niet uit welke. De brave borst weet uiteraard van God noch zure peren: kat in het bakkie. De verkeersveiligheid is in gevaar, houd je de onverlaat voor, en daar helpt alleen een vergunning aan. En ja, nu ben je wel toezichthouder, maar toezicht houden zodat er niemand op de kraan botst, dat is niet bedoeling.

Je gaat opnieuw koffie drinken op kantoor. ‘Opschalen’, zegt de chef, die er verstand van heeft. Dus ga je terug met vier man, met zes man en uiteindelijk met ook nog twee echte pliesies erbij; gezellig in een kringetje om hem heen. Inderdaad: het werkt de boef op zijn zenuwen en hij gaat in de fout: ‘Potjandosie nog an toe, mevrouw.’ Ha, belediging! Enkeltje politiecel.
‘En?’, vraagt de chef. De tv-beelden dringen zich op van Paul Bremer toen die meldde dat Sadam Hoessein was opgepakt: ‘We hebben hem, chef!’ Het is een lange dag geweest. Moe maar voldaan ga je naar huis, wetend dat de stad weer rustig kan slapen.

Jeugd van tegenwoordig

Net in de bus getrakteerd op een heerlijke dialoog tussen twee tieners. Eentje die leek op jongere broertje van Robin van Persie en de ander kon een achterneefje van Michael Chang zijn geweest, met een blauwe baseballpet. Het kwam er op neer dat dit sportief ogende stel het maar moeilijk vond de ware te vinden. Knap moest ze zijn, maar vooral aardig en lief. Achgut toch, zo jong en al zulke zorgen.
Opmerkelijk was dat ze beiden vonden dat hun ouders het vroeger gemakkelijker hadden gehad die ware te traceren. Die hoefden namelijk geen tijd te verdoen aan internetten en hoefden niet uren te chatten om temidden van zovelen iemand te vinden die ongeveer paste bij het eigen profiel.
En dan kon het nog steeds tegenvallen.
Kleine Van Persie zei dat hij een meisje na een half jaar chatten had ontmoet en toen ze elkaar eindelijk live zagen viel dat zwaar tegen. Ze zei alleen maar dingen die hij niet wilde horen. Hij wilde niks met haar pratende alter ego te maken hebben. Veel shit kwam er uit die meid. Zo zei hij dat. De ware bleek een valse.
Het valt niet mee jong te zijn.

Arm Weezenhof

Weezenhof, de meest groene oase van Dukenburg. De Goudkust aan de overkant van het kanaal. Het zit de pensionados aldaar niet mee. Nooit kunnen ze eens genieten van hun welverdiende en beloofde rust.
Eerst werd het allemaal niets met die organische geluidswal. Groeien deed 'ie al helemaal nooit. En het kreng stortte langzaam maar zeker in. Het hield alles tegen, behalve het geluid. Met die driedikke laag zoab op de A73 werd het ook al niets.
Daarbij komen nog eens de eindeloze files op die snelweg. Afgelopen jaar liep het steeds weer vast vanwege werkzaamheden op knooppunt Neerbosch.
En nu lijkt het wel of crimineel Nederland altijd ellende maakt aan de rand van de fraaie slaapwijk. Enkele jaren geleden was er een hevige achtervolging door de politie wegens een ontvoering, die eindigde in Aldenhof. En nu ineens weer een heuse wildwest toestand. Alsof Weezenhof ineens was getransporteerd (beam me up scotty) naar het Chicago van de jaren dertig. 'Honderden' kogels uit machinegeweren. Heel Weezenhof weer wakker. Een dode op de afrit en een gewonde. Wanneer wordt het daar eens rustig?

Aan de Van Schevichavenstraat

‘Ik heb een pakketje voor u.’
‘Wat aardig. Ik zet het bij de bloemen.’
?
Verwarring aan de balie in de Van Schevichavenstraat.
‘Vroeger pakten jullie er altijd postzegels op.’
‘U staat in de Albert Heijn. We zijn gisteren geopend. Vier braadworsten voor 2,49.’
‘De Albert Heijn? We hebben toch al een Coop en een Super de Boer in het centrum?’
‘Deze winkel is voor de verwende binnenstadbewoner. Lees gelderlander.nl.’
Verwende binnenstadbewoner druipt af. Pakketje onder de arm. Hij wil gewoon een postkantoor waar je nummertjes kunt trekken.
Waar zat die ellendige TNT-zaak ook alweer?

De onbegrepen sollicitant

De 26-jarige Drutenaar die vrijdag in Nijmegen werd aangehouden omdat hij zijn witte Volvo van rood-wit-blauwe politiestrepen had voorzien, heeft ook rondgereden met een bordje ‘stop politie’ in zin auto. „Dat heeft hij zelf verklaard”, zegt een woordvoerder van de politie. „Hij had ook twee blauwe flitslampjes aan dat bordje bevestigd. Maar hij zegt het stopbordje een tijdje geleden te hebben verwijderd. Hij vond het zelf ook te ver gaan: het voelde niet goed.”
De striping liet de man, ondanks eerdere waarschuwingen, zitten en dat leidde op de Weg door Jonkerbos tot de in beslagname van de auto.
Snap je toch niet. Heeft de politie de grootste moeite om aan personeel te komen, rijdt er eentje rond die alleen nog een pet op hoeft en dan zo in de surveillance kan meedraaien – zelfs zijn eigen patrouille-auto meebrengt – gaat-ie de bak in.

Uit het DAGBOEK van Anna-Maria del Campo

Ongeluk in een tunnel

Daar lagen we dan. Gedrieën op het asfalt voor het oog voor de camera.
Mijn vriend krabbelde als eerste overeind. Trok zijn broek recht en zwaaide naar de lens bovenin de spoortunnel. Die man achter de monitor moest een topavond hebben, bedachten we.
Ik inspecteerde mijn fiets. Niks aan de hand. Bel deed het nog. Bibberig stond ik met het stuur in mijn hand in het volle TL-licht.
Mijn huisgenoot was de laatste die opstond. Slap van de alcohol en de lachstuip waarin hij was geschoten. Ook hij stak zijn hand op richting beveiligingscamera. Vervolgens toonde hij zijn billen. Waarom, dat vroegen we niet.
Het volgende was gebeurd: mijn vriend, gezeten op de bagagedrager van mijn fiets, strekte onaangekondigd een been. Ik trapte door. De neus van zijn schoen – legerkist, godzijdank – schoot tussen de spaken van het achterwiel van de fiets van mijn huisgenoot. We gingen hard, want suisden krom over het stuur bergafwaarts de tunnel door. Tot we allemaal voor een moment bewegingsloos op de grond lagen. Alleen het achterwiel van de fiets van mijn huisgenoot draaide nog kwiek rondjes. Zonder het fietspad te raken.
Het ongeluk in de tunnel – niemand raakte blijvend invalide - is zeker tien jaar geleden. We waren na het stappen op weg naar huis, een vieze studentenbende pal achter Vissers Meubelen. Of er die avond iemand achter de beveiligingsmonitor zat te kijken, weet ik niet. Ik hoop het, gun iedereen zo’n funniest homevideo.
Blij dat het cameratoezicht terug is. Al was het maar voor diegene die de filmpjes mag bekijken.

Stijlpolitie

Goed werk van de stijlpolitie in Nijmegen. Die auto met die foute strepen voorop moest natuurlijk van de weg. Geen gezicht, die kleurencombinatie. Stel je eens voor dat er meer van dat soort auto's rondreden.
Naar het schijnt zijn het politielogo en de huisstijl van onze Hermandad auteursrechtelijk beschermd; het auteursrecht is door de makers overgedragen aan de Staat. Het mag dus niet, al snappen we niet waarom iemand zulke lelijke strepen wil dragen.
Overigens hopen we - met een van onze lezers - dat de pliesie de dader straks de goede auto mee teruggeeft. Strepen kunnen verwarren. En er worden weleens foutjes gemaakt door onze blauwe vrienden zoals laatst bij die BMW die met 706 km werd geklokt. Hadden ze niet hoeven meten; was gewoon hoorbaar toen hij door de geluidsbarriere brak. Hoor je wel vaker in en boven Nijmegen.

Dikbevolkt gebied

Al dat gepraat over een tram schept verrassende nieuwe inzichten. Zoals deze: We dachten eerst dat dit een dunbevolkt gebied was, maar ik heb hier rondgereden, en dat blijkt toch anders te liggen. Er wonen hier veel mensen.
Briljant, deze ontdekking van Ellen Lastdrager van het bedrijf dat het potentieel van de geplande tram door Over Betuwe richting Arnhem moet onderzoeken.
Verfrissend dat eindelijk eens iemand de bevolking van die ondoordringbare woestenij rond Huissen en en Bemmel in kaart brengt. Heel dapper ook, zo diep de toendra op te gaan. Her en der stuitte de jonge onderzoekster op rondtrekkende groepjes jagers en verzamelaars welke tot dusver alle contact met de beschaving hadden weten te mijden. Diep in Lent schijn je ook nog van die stammen te hebben.
Maar goed, Ellen droeg haar last en bracht de beschaving boven de Waal. Het is een stap van het stenen tijdperk naar dat van Thom de Graaf, maar nu kan er tenminste een goed gefundeerde afweging gemaakt worden of we 340 miljoen gaan steken in een tram.
Bravo!(met dank aan Johan Frijns)

Herinneringen aan een noodlottige liefde

Weet u het nog? Een noodlottige liefde in de tuin van Anna-Maria del Campo in Nijmegen-Oost, eind augustus. Het klopt wat ze zeggen over naaktslakken en muizen. De kleine muis overleefde de kus van de naaktslak niet. Prangende vraag: hoe liep het af met naaktslak? Suggesties welkom!

Het vandal-is-me-wat

Je gooit tijdens de jaarwisseling wat ruiten in, houdt een lucifer bij een winkelcentrum en wat gebeurt er? Krijgt je vader een rekening van een paar duizend euro. Want als het aan de PvdA ligt wordt de schade voortaan verhaald op jonge vandalen. Fraai. Een eenvoudige schoenlapper, om maar iets te noemen, kan zich zo’n uitspatting van zijn zoon niet veroorloven. Zo wordt vandalisme iets voor de rijken.

Een Millse verzetsheld

Het was een nek-aan-nekrace, de verkiezing van de Sigaar van de Maand van augustus. Kunstenaar Rob Sweere, die bij wijze van symbolische rivieroversteek mensen een kwartier in het water wil laten drijven ‘met het gezicht naar boven’, verloor het met twee stemmen verschil van wethouder Jan van der Meer. Die kreeg 21 stemmers achter zich.
Waarmee het dorpje Mill een soort nieuwe verzetsheld heeft: jonge Jan draaide er als puber een bordje om waardoor een colonne Amerikaanse militairen op het Oostblok werd afgestuurd. De verliezer was de samensteller van het boekje waarmee burgers met oog voor detail kunnen vaststellen of hun straat gekuist moet worden of niet.

Uit de kast

Voor politieke innovatie moet je bij raadslid Bea van Zijll de Jong zijn. Hét uithangbord van de Stadspartij. Wat heet: de belichaming ervan. En dan komt ze opeens uit de kast: ze is al een jaar lid van het CDA. Geweldig.
Haar vroegere leerlinge Chantal Teunissen haakte al eerder aan bij de christelijken, stapte ook in hun fractie en is de nieuwe lijsttrekker. En nu volgt haar leermeesteres haar. Dat is pas een coach: je pupil steunen als die voor de concurrent werkt. De Stadspartij zal er niet onder lijden. „Die mag ik er van het CDA bij blijven doen.”
Complimenten voor Bea Van Zijll. Een lokale partij mist ‘de body om werkelijk van betekenis te zijn in de stad’. Dat constateert ze na tien jaar als lokalo buffelen in de raad. Steeds weer genegeerd worden met je ene zeteltje, ellenlange preken houden en nooit gehoord worden. Het haalt allemaal niets uit, en toch volhouden, da’s klasse. Maar van nog grotere klasse is dat er na Bea’s ontboezeming al opvolgers klaar staan om op hun beurt nauwelijks van betekenis te zijn.

Een Nijmeegse rijtoer

Een groots eerbetoon aan Onze Olympische Helden, laat dat maar aan Nijmegen over. Maar wat graag wilde de gemeente woensdag de plaatselijke sportsterren aan het volk tonen, al was dat de Spelen al zo’n beetje vergeten.
Een verslag vanuit de tuxi, de toeristische scootmobiel met chauffeur, waarin ze hun rijtoer maakten.
„Eefke, hoe laat gaan de winkels vandaag dicht?”
„Om zes uur, Maartje.”
„Oh, vandaar. Er is geen hond op straat.”
„Nee, maar je kunt wel lekker doorrijden.”
„Hoe moet dat nu met het wuiven?”
„Laat maar zitten. Kijk, daar zijn een paar mensen, voor het stadhuis.”
„Ach, ja. Dag allemaal, leuk dat jullie zijn gekomen. Super.”
„Nou, uh, de burgemeester had gezegd dat we wat langer moesten blijven. En het wordt gewoon betaald als overwerk.”

Onderzoek

Het lijkt allemaal wel wat lang en wat eenzijdig dat slepende onderzoek naar politiegeweld tijdens de Vierdaagse van 2005 ! De agent is kwestie is er kapot van. Nog steeds, na drie jaar. Wat we missen in het epos zijn de motieven en misdragingen de aanstichters van de herrie en alles wat daarna volgde. En klopt het wel dat de agenten werden geconfronteerd werden met agressievelingen die stijf stonden van de pillen en andere drugs?
Het antwoord horen we vast ergens in 2010.