Er is geen collega die in januari niet een keer bij het traditionele oliebollentoernooi in het Racketcentrum in de Marie Curiestraat is geweest. Meestal was het op de finaledag van het tennistoernooi. Het was er altijd gezellig. Buffetje, vorkje prikken met de deelnemers, koffie en een frisje, je hoefde maar een keer met de vingers te knippen. Maar het oliebollentoernooi is niet meer. Afgelopen jaren werd er een herstart gemaakt in Molenhoek. Of het in Molenhoek wordt wat het in Nijmegen was, is maar de vraag. Want wie oliebollentoernooi zegt, zegt Gerard Heitbrink. Gerard Heitbrink wàs de vader van het tennistoernooi. Hij was de vader van het Racketcentrum, woonde er zo’n beetje.
Maar hoe anders is het nu. Het Racketcentrum wordt verbouwd tot een hypermodern fitnesscentrum. Strakke jongens en strakke meiden, felle kleuren, hippe muziek. En in die ambiance zit Heitbrink weg te kwijnen. Maandagmiddag heb ik er even een kijkje genomen en constateerde dat aan de Marie Curiestraat een man zit die doodongelukkig is. De tennissers die er op zo’n dag binnenkomen, er zijn nog vier indoorbaantjes ergens ver weg verstopt in het pand, zijn, met alle respect, grijze duiven. Heitbrink kent ze allemaal bij naam.
Maar een rol van betekenis speelt hij niet meer. Hij mag nog wat aan planning doen, wat administratie, schuifelt een keer langs de verouderde tennisbanen. Maar eigenlijk zit hij te wachten tot er op een nette manier afscheid van hem wordt genomen. Zelf zal hij niet vertrekken, dat is zijn eer te na. 63 jaar en dan zo worden ingehaald door de tijd, op zo’n manier op een zijspoor komen. Dat verdient niemand.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten