De column van Javier de Fresnos

De allerleukste uitgave in de reeks van Asterix en Obelix is zonder twijfel De intrigant. Geweldig hoe in deze strip de Romeinse onruststoker Catastrofus overal bin­nen enkele minuten zorgt voor ruzie, tweespalt en vechtpartij­en. Alard Beck is de Nijmeegse Catastrofus.
Lang verrichtte hij zijn ‘zegenrijke’ werk binnen de PvdA ta­melijk anoniem. In ieder geval onzichtbaar voor de normale Nijmegenaar. Sterker nog, tot een paar dagen geleden wist nie­mand van zijn bestaan. Beck glibberde door de krochten van het stadhuis. Liet hier eens wat lekken, fluisterde dan daar weer iemand ‘vertrouwelijke’ informatie toe, of smeedde el­ders weer een kleine coalitie.
In de voorbije zomer is er iets gebeurd met onze Catastrofus.
Ineens opende hij de aanval op Paul Depla, in het volle dag­licht. Depla moet opstappen, zo vonden Beck en ‘een aantal gezichtsbepalende PvdA’ers’. Gezichtsbepalend? Geen idee welke PvdA’ers in ons stadje een gezicht hebben. De woorden van Beck hadden op Depla de uitwerking van een rode lap op een stier. De ongekroonde ko­ning van Noviomagus is woe­dend. Alard Beck bleef nog even overeind en schreef een heel dap­pere column op zijn eigen web­log. ‘Jammer dat Paul geen vriend meer wil zijn van mij, maar het moest nu eenmaal gezegd worden’. Zoiets stond er.
Helaas kan de exacte tekst niet meer herhaald worden. Gister­ochtend haalde Beck de tekst van zijn weblog en verving hem door zeer ongemeende excuses. Hij stuurde ook een briefje naar de krant. ‘Ik wil Paul Depla helemaal niet kwijt’, liegt de geschrokken intrigant nu ineens.
Van zulke politici kan een stad goed ziek worden.

Alard zingt niet meer

Niet elke Alard durft te zingen zoals ie gebekt is. Prominent PvdA-raadslid Alard Beck heeft de Nijmeegse PvdA-wethouder Paul Depla publiekelijk excuses aangeboden voor het geven van zijn oprechte mening in de krant.
De verre neef van de door ons zeer gewaardeerde Jeff Beck liet toen weten het niet verstandig te vinden als Depla ook na 2010 zou aanblijven als wethouder in Nijmegen. Beck zegt nog steeds van mening te zijn dat iemand niet langer dan tien jaar wethouder moet zijn. Maar hij betreurt dat hij daar uitspraken over deed zonder ‘op z’n minst Depla daarover persoonlijk te informeren’. Ach guttegutsie.
In een zojuist uitgegeven schuldbekentenis timmert Beck zichzelf aan de schandpaal: ‘Ik heb hem beschadigd en dat is ongepast.’ Niet alleen opgepast; het is onvergeeflijk, het is majesteitsschennis. Sterker, Beck moet worden verbannen naar Arnhem, en misschien verdient hij wel erger.
Hoewel meer PvdA-raadsleden en partijprominenten achter gesloten deuren hebben aangegeven dat Depla na tien jaar wethouderschap zou moeten plaatsmaken, ontstond er veel heibel door Becks uitlatingen. Depla zelf was woedend. Op zijn weblog schreef reclasseringsspecialist Beck daarover: ‘Onze vriendschap is voorbij, dat is de hoge prijs die ik betaal voor mijn openhartigheid en mijn standpunt.’
Vandaag was de bewuste weblog verdwenen en vervangen door de nieuwe verklaring waarin hij zijn welgemeende excuses aan de wethouder aanbiedt. Omdat hij een eigen en afwijkende mening heeft binnen de PvdA en die niet eerst laat toetsen voordat hij die ventileert. Hoe durft ie, die Alard.

Niksen

Het is goed dat er politie is. Wie op straat ongeduldig zijn naam spelt voor een druk pennende agent, denkt daar genuanceerder over, maar dat terzijde.
De politie wil in wat Thom de Graaf deze week in onnavolgbaar Nederlands een ‘fietsjattenonvriendelijke stad’ noemde, nog meer fietsendieven pakken. Dus komen er campagnes en daar hoorde dinsdag een toespraakje bij van een dame van de politie. Niets mis mee.
Maar ter opluistering staan er pakweg tien dienders een uur omheen te niksen. Mag, maar midden op Plein 1944 maakt dat geen goede indruk. Waarom niet desnoods elkaar bekeurd omwille van het imago? Of tienstemmig naar het winkelend publiek gebruld: ‘Wat Denken Wij Dat Wij Aan Het Doen Zijn?’Allicht dat er eentje iets bekent, en het imago is gered.

Geen bordes voor Kamiel

‘Beste Kamiel Maasse,
“Misschien heb je het al gehoord. De burgemeester heeft alle deelnemers aan de Olympische Spelen in China die in Nijmegen zijn geboren, er wonen of er sporten, uitgenodigd voor een huldiging komende woensdag. Maar jou, misschien wel de bekendste hardloper van het land, is hij vergeten. Pijnlijk, pijnlijk. Maar ach, de man heeft het druk.”
„In 1971 geboren in de stad waarin zo ongeveer iedereen hardloopt, had je misschien ook graag op het bordes van het stadhuis gestaan. Zeker nu je na je marathon in China een punt zet achter je loopbaan. Dat De Graaf in de microfoon had kunnen roepen dat je maar liefst drie keer aan de Spelen hebt meegedaan, was natuurlijk ook een leuke opsteker voor de stad geweest, want dat straalt toch een beetje op ons allemaal af.
Wij hebben zelf geen bordes, dus een huldiging in Havana zit er ook niet in. Maar als marathonloper kun je goed je pijn verbijten. Toch?”

Gesprek met Depla

De Nijmeegse PvdA-top gaat er bij wethouder Paul Depla vriendelijk op aandringen om het na de komende verkiezingen van 2010 voor gezien te houden. Dat zeggen ingewijden. Hoe vertel je je beste speler vriendelijk dat hij moet ophoepelen, dat wordt nog leuk.
Want Depla steekt natuurlijk met kop en schouders uit boven zijn lokale partijgenoten. Weinigen hebben meer dossierkennis, hebben meer contacten in de wijken of hebben meer politiek gewicht. Niemand is meer in de stad aanwezig dan deze feitelijke burgemeester van Nijmegen. Zoveel aandacht maakt kwetsbaar want jaloezie is niemand vreemd in de politiek. Depla is daarbij ook best vol van zichzelf, weet dat ie goed is en overschat soms het slipgevaar van de macht. Bijna zat hij hoog in de Haagse boom. Ben Dankbaar, voorzitter van de PvdA in Nijmegen met een alleszeggende naam, gaat Depla de boodschap brengen in de vorm van een discussie over 'actuele zaken'. De man die sinds 2000 wethouder is, wilde in de krant weinig kwijt over zijn toekomst. Hij zegt zélf het moment voor een eventueel afscheid te willen kiezen. "Je kunt je afscheid maar één keer aankondigen. Doe je dat te vroeg, dan ben je voor veel mensen al vertrokken lang voordat je weg gaat." Ook zegt hij: "Ik loop lang genoeg mee om te weten dat je je opvolgers niet voor de voeten moet willen lopen."
Exit Depla dus en tegen de PvdA-leden zouden we willen zeggen: ben dankbaar voor wat ie heeft gedaan.

Routine

Weer wat geleerd. De komst van de spoorwegpolitie blijkt een routinekwestie als een trein twee keer door rood zou hebben gereden. De altijd optimistische Veolia-directeur Van Setten zegt dat het slechts een technisch probleempje betreft. Hij is in afwachting van het rapport van de inspectie over het incident van vrijdag tussen station Nijmegen en Heijendaal, zo meldt de krant.
Hmm. Dat de verkeersleiding de trein zou hebben stilgezet. Dat de Inspectie Verkeer en Waterstaat en de spoorwegpolitie onafhankelijk van elkaar het incident onderzoeken. Allemaal routine? Leuk voor die 100 reizigers die een uurtje vastzaten.
Ooggetuige Sjors van Beek zat in de gestrande trein pal achter de cabine van de machinist. Hij zegt dat uit gesprekken tussen machinist en zijn collega’s op te maken viel dat deze waarschijnlijk een rood sein had genegeerd. Spoorbeheerder ProRail, waaronder de verkeersleiding valt, stelt dat er een melding is gekomen dat ‘mogelijk sprake’ is van door rood rijden. Machinisten van Veolia, dat sinds eind 2006 onder meer de Maaslijn (Nijmegen-Roermond) exploiteert, zijn wel vaker langs een rood sein gereden. Waarom doen ze dat eigenlijk? De inspectie onderzoekt momenteel 13 van dat soort routine-incidenten die zich voordeden van mei 2007 tot en met vorige maand. Een maand geleden wist de verkeersleiding van ProRail een botsing van twee treinen bij het Limburgse Landgraaf te voorkomen door een Veolia-trein te laten stoppen. Zo wordt alles routine.

De column van Javier de Fresnos

Gelukkig zijn die Olympische Spelen bijna afgelopen. In den beginne is het natuurlijk best leuk al die sportieve rariteiten, maar na twee weken is het wel genoeg geweest met die enorme hoeveelheid zogenaamde topsport.
BMX-fietsen, zwemmen in open water, paardendansen, pingpongen, pluimpjebal, strandvolley, olieworstelen, rondjes rijden op een fiets zonder remmen, pijltjesschieten, kogelwerpen, en niet te vergeten het ‘snelwandelen’. Allemaal heel leuk voor de deelnemers, maar als tv-consument ben je blij dat je er maar eens in de vier jaar naar kunt kijken. Wat een treurnis, al die jonge mensen die jaren lang hun hele leven opzij zetten om als snelste door een waterbak te hollen.
Ondertussen stikt het in Peking van de Nederlandse hotemetoten. Niet alleen uit het bedrijfsleven, maar ook uit de landelijke, provinciale en zelfs lokale politiek. Naar verluidt zouden er meer dan 100 wethouders en burgemeesters zijn afgereisd, op kosten van de belastingbetaler. Officieel om hun stad of regio te promoten, maar een ieder weet beter. Een beetje sport kijken, een lichte lunch, een stadswandeling, nog een keer eten en vervolgens in het Holland Heineken Huis lekker dronken worden en de beest uit hangen.
Nijmegen profileerde zich met zo’n tien deelnemers als een echte sportstad. De rest van Gelderland kon daar een puntje aan zuigen. Maar goddank zijn de Nijmeegse politici massaal thuisgebleven. Een pluim wegens geen Peking voor Depla en co, dat mag ook wel eens gezegd worden. En vrijdag alle aandacht voor echte sport: de loting voor de Uefacup, met ‘ons’ NEC als trotse deelnemer.
Hoe is het eigenlijk met de sport in Arnhem?

Nieuwe kopstukken

Ruim achttien maanden voor de nieuwe raadsverkiezingen wil het CDA in Nijmegen de nieuwe lijsttrekker kiezen. Het is de eerste partij in de stad die een selectiecommissie voor de verkiezingen in het voorjaar van 2010 heeft ingesteld. Die vroege keuze heeft alles te maken met de ernstige ziekte van de dappere Rob Bloem, lijsttrekker in 2006. Hij neemt deze week afscheid als fractievoorzitter in de raad. Wel wil hij nog als raadslid blijven functioneren.
Voor het lijsttrekkerschap hebben zich twee serieuze kandidaten gemeld, zegt afdelingsvoorzitter Gijs Wesseldijk. Namen wil hij niet noemen. Wij willen dat wel natuurlijk: Chantal Teunissen en Chantal Teunissen. En het wordt straks: Chantal Teunissen (zie foto).
Bij andere partijen zijn nog geen datums vastgesteld voor het kiezen van de lijsttrekker. Wel is duidelijk dat enkele politieke leiders afhaken, zoals Lenie Scholten (GroenLinks), Hans van Hooft sr. (SP) en mogelijk ook Paul Depla (PvdA).
Ook hier kunnen we snel zijn: de nieuwe lijsttrekkers ter linkerzijde heten straks: Noël Vergunst, gewoon weer Hans van Hooft maar dan in de junioruitvoering en Hannie Kunst.

Worst voor de Heilig Clara

Er zijn zo van die dingen die de krant onterecht niet halen. Zoals het bidden voor mooi weer in het weekend van 30 en 31 augustus. Daarvoor is door de organisatie van het Gebroeders van Limburg Festival opdracht gegeven aan de zusters Clarissen in de Waterstraat in het Waterkwartier. De nonnen kregen daarvoor een worst. Tja.
Maar goed, sinds onheuglijke tijden brengen mensen, wanneer er een bijzondere gebeurtenis op handen is, een worst naar de clarissen en wel in alle soorten en maten. Die ‘worst voor Clara’ gaat dan gepaard met een verzoek te bidden voor stralend weer. En dat niet alleen: bij dat mooie weer wordt natuurlijk ook gebeden voor een mooie dag in de dubbele betekenis. Want niet alleen een heldere hemel maakt mensen gelukkig, maar er is méér onder de zon. Dat wist Clara al: haar naam betekent ‘de lichtende’, de ‘heldere’. En die naam heeft zij geleefd tot geluk van velen. Dat heeft mensen ertoe gebracht dit gebruik in het leven te roepen.
De eerste politicus met worst heeft zich overigens al gemeld aan de poort bij de clarissen voor een mooie dag in de haaienvijver van de PvdA.

Uit het DAGBOEK van Anna-Maria del Campo

De naaktslak en de kleine dronken muis

‘Kus me Naaktslak.’
‘Het kan niet Kleine Muis. Je weet wat ze zeggen over naaktslakken en muizen.’
‘Moeten wij alles dan maar geloven Naaktslak?’
‘Ik hou van je Kleine Muis. Daarom kus ik je niet.’
Naaktslak had zijn lange lijf van Kleine Muis afgewend. Hij wist dat hij zijn liefde nu niet aan moest kijken. Naaktwas was de grootste en de verstandigste. Maar in zijn hart huilde hij.
Kleine Muis keek naar het glinsterende spoor dat Naaktslak achterliet toen hij zich van de terrastegels in het natte zand liet glijden. Hij had niet eens het fatsoen haar recht in de ogen te kijken. Beledigd rende ze tegen de gemetselde muur op en verdween in het holletje onder het raam.
De avond viel. Kleine Muis werd wakker van de muziek die door het venster heen klonk. In het huis was een feestje aan de gang. Ze glipte via het raam naar binnen en dronk de bodempjes whisky die in de plakkerige glazen op tafel stonden. Kleine Muis kreeg een idee.
Vanaf zijn hostablad zag Naaktslak hoe Kleine Muis voorzichtig het terras op sloop. Haar kraaloogjes waren wijd open.
Kleine Muis wist dat Naaktslak haar bewegingen volgde. Ze hoefde hem niet te zien om te weten waar hij was.
Op haar dunne achterpootjes begon ze te dansen. Een pirouette en nog een pirouette en nog één. Met haar staart draaide ze sierlijke vormen in de lucht.
Naaktslak lag roerloos op zijn blad. Wat was Kleine Muis mooi.
‘Kom dansen Naaktslak’, riep ze.
Naaktslak wist dat hij beter uit haar buurt kon blijven. Maar Kleine Muis tolde een beetje. Misschien moest hij naar haar toe gaan. Zodat hij haar kon opvangen als ze omviel. Ja, dat was een goed plan.
Langzaam bewoog hij zijn lichaam in haar richting. Het gevoel van de vochtige stoepstenen onder hem en de aanblik van de dansende muis maakten dat zijn voelsprieten rechtop gingen staan. Naaktslak zag de volle maan ver weg aan de zwarte hemel en alles begon te draaien in zijn hoofd.
‘Ik kom Kleine Muis.’
Ze waggelde even en liet zich toen naast hem op de grond vallen.
‘Kus me Naaktslak.’
Hij kon er niets aan doen. Ze was prachtig. Dit moest.
Naaktslak zweette slijm uit al zijn porieën. Hij kroop op Kleine Muis en begon haar te likken. Over haar oren, op haar neus, in haar nek. En uiteindelijk zoende hij haar op de mond.
Hij merkte niet dat ze nauwelijks nog bewoog. Had niet door dat ze stikte in zijn dodelijke slijm. God, wat hield hij van Kleine Muis.

Zo kon het gebeuren dat ik op een ochtend een natte dode muis en een uitgeputte naaktslak innig verstrengeld aantrof op mijn terras.

Naaktslak vloert muis

Een gruwelijk fotobericht van Anna Mária del Campo. Scene uit haar achtertuin. Het lijkt op een ernstig verkeersongeluk. Maar wie kwam er van rechts? En wat zou de moraal zijn van deze moderne fabel van de muis en de naaktslak?
Suggesties welkom.

Rode toren

Schatgraven aan de Waalkade. Had je kunnen verwachten. Als je in Nijmegen een spa in de grond steekt kom je geheid historie tegen. Het is niet voor niks de oudste stad van Nederland. Daar zit geld in. City Marketing heet dat. Ja, we gaan er kennelijk omheen met de onzinnige damwand, zo besparen we ons fundament van de Rode Toren. Wel weer wat vertraging en overlast voor de toch al geplaagde bewoners van de Waalkade. Maar goed, die zijn onderhand wel wat gewend en hebben leren slapen in de trilstand. Bronnen uit die hoek melden ons dat de aannemer de akelige ontdekking wilde verhullen, zelfs wegwegbreken etc. om nog meer vertraging te voorkomen. Een suggestie van een van onze correspondenten: we gaan de Rode Toren herbouwen als een soort Donjon op de Waalkade. Met restaurant erbij. Voortvarend als we zijn hebben we onze ontwerpers al een logo laten maken op de Nijmeegse manier. Is makkelijker dan u denkt: gewoon jatten en een rekening sturen.

'Do ist the Eastblok'

Na de bekentenissen van het gevallen GroenLinkse kamerlid Wijnand Duyvendak over zijn inbraak in een ministerie én die van Wouter van Eck - eerder in deze blog - bekijk je hun geestverwanten toch met andere ogen.
Nog iets op te biechten, toevallig?
„Jazeker, nou en of!” Met graagte doet wethouder Jan van der Meer een boekje open over zijn verleden. Of om er van af te zijn, of om ook een moment van glorie te hebben en een stukje taart.
Lang geleden was hij een recalcitrante Brabantse puber, met het hart op de goede plaats. Niet alleen had hij als enige in het ingedommelde Mill – want links – een scherp oog voor het kwaad in de wereld – dat kwam van rechts – maar ook de bereidheid een daad te stellen. Hij maaide niet alleen het gras voor de bejaarde buurvrouw, ook als het erom ging de wereldvrede te redden, kon je op hem rekenen. Maar dat wisten die Yanks niet.
Dus reed op een kwade dag een nietsvermoedende colonne Amerikaanse soldaten met tanks en kanonnen, bezig met een tripje door de buurt, door de Dorpsstraat. Jonge Jan wist wat hem te doen stond, hees zijn kniekousen op en sprong over de heg. Zonder een moment van aarzeling draaide hij het Yan¬kee- bordje dat de soldaten de weg moest wijzen, honderdtachtig graden om. „Echt waar!” En daar ging al het militaire groen links de hoek om (zie foto). Hélemaal richting het Oostblok, waar de vijand woonde. „Hoe het is afgelopen weet ik niet. Maar zou ik nooit meer doen. Wat zo’n colonne aan CO2 uitstoot!”

Vieze natuur

Sympathiek idee van wethouder Hans van Hooft: handzaam fotoboekje om te controleren of je straat er wel schoon, heel en veilig bij ligt. Doen we even, denk je dan. Kwartiertje poep, stoep, straat en struik schouwen en Van Hooft laten komen om het op te ruimen. Maar dat valt tegen.
Want wat moet je als de natuur vies doet? Veel dode blaadjes en afgewerkte bloesem onder een struik, te veel eikeltjes onder een eik, dan ben je volgens het boekje als plant zwaar in overtreding: ‘Natuurlijk vuil’, heet dat. Gewoon compost laten worden dat spul of als rechtschapen burger je eigen plantsoen erbij lappen? Nog zoiets: ontoelaatbaar is dat er ‘soms bomen, struiken of planten ontbreken’. Hoe weet je dat wat er niet is, er niet is? En als er een boom weg is, is dat een zaak voor de politie; die gaat over diefstal. Meegenomen is wel dat zo’n ontbrekende boom de stad niet vervuilt met zijn blaadjes.
Moeilijk, moeilijk, moeilijk.
Wat de wethouder graag ziet – bladzijde 32 – is dat er ‘haast niets in de afvalbakken zit’. De troep ligt dan dus op straat – leer Havana Nijmegen kennen – en dat is dus blijkbaar de bedoeling, maar het hoofdstuk ‘zwerfvuil’ denkt daar anders over.
Het valt allemaal in het niet bij het beoordelen van hondenpoep. Het boekje: één drol is geen drol, twee is gezellig, drie is te gek voor woorden. De lengte is ook van belang: tot 10 centimeter wordt er gedoogd. Dat luistert nauw. Daarom is op www.nijmegen.nl voor €4,95 een meetlint te bestellen: de drolmaat.

Leunen en wenken

Altijd gedacht dat panna aankomt op behendigheid en souplesse, op snel voetenwerk binnen de vierkante meter. Niet dus. Op de Open Dag van NEC stonden drie panna-veldjes opgesteld en daar mocht jeugdig Nijmegen, voorwaarde: NEC-fan, het tegen elkaar opnemen. Hoe je dan het best je tegenstander bedwingt, bleek daar een simpel spel: je zet een voet op de bal en laat de tegenstander komen. Doet ie dat niet dan wenk je even met je kom-maar-vinger, en dan komt ie wel. Vervolgens ga je met je hele lijf tegen je tegenstander hangen en hou je de bal onder je voet. Niks behendigheid, niks souplesse. Zwaartekracht.
Weinig doelpunten gezien die middag.
Wat wel? Veel zakken chips en m&m's, formaat familie, bier, grote Unox-worsten. Aan geluid ook geen gebrek, van vier verschillende kanten dreunden de beats over het terrein. Ook, niet verwonderlijk natuurlijk, veel obesitas-kinderen gezien. Waar ze elkaar troffen? Jawel, op de panna-veldjes. Voetballen ok, maar dan op de zelfverklaarde coole manier: leunen en wenken maar.

Shit happens

Onze immer wakkere politieagenten hebben zaterdag dus een 15-jarige wildpoeper betrapt op de - hoe kan het anders - Weijbroekweg. Daarbij hoefde deze keer géén pepperspray te worden ingezet en het leidde ook niet tot klachten over pijnlijke schouders van de arrestant. Een reguliere ordehandhaving dus, wegens wildpoepen. Toen de agenten wilden bekeuren gaf de jongen een valse naam op. Het liep hem natuurlijk dun door de broek, want hoe leg je zulke shit thuis uit. Voor dat leugentje om bestwil werd hij aangehouden en overgebracht naar het politiebureau. Zijn ouders konden hem na verhoor ('wat heb je gegeten gisteravond?') ophalen. En twee bekeuringen kreeg die knaap dus. Terecht, want je mág niet liegen over wie je bent en je mag ook niet poepen op straat.
Zou dat laatste gelden ook voor politiepaarden?

Gedoogfiets

O, zeg dat dan. Het was gewoon een interne communicatiefout bij de gemeente! Tuurlijk! We mogen onze fiets volgende maand nog steeds een kwartiertje buiten de rekken stallen als we voor een snelle boodschap in de stad moeten zijn. Maar dat mag dan alleen geen gedoogkwartiertje meer heten. Want die term zou 'verkeerde verwachtingen' wekken, aldus een gemeentewoordvoerder die zich bezighoudt met externe communicatie.
Waar gaat dit nog over? 'Geen verkeerde verwachtingen' wekken bij het stallen van een fiets kom je niet vaak in combinatie tegen. Wat voor juiste verwachtingen zou je mogen hebben? Misschien dat hij na zestien minuten niet wordt gejat door gemeenteambtenaren. Misschien zegt het allemaal wat over de toestand in Nijmegen aan de vooravond van Luxe en Decadentie.
Een intrigerende vraag in het zoeken naar de steeds schaarsere plekken waar je je fiets nog wél kunt stallen lazen we op de site van De Gelderlander. Als er dan geen plek is mogen fietsers hun rijwiel dan wel op een autoparkeerplaats parkeren (en betalen)? 'Als duizend fietsers dat tussen acht en negen uur doen, ligt het verkeer stil (auto's zoeken een plaats) en protesteert iedereen. Als een fiets dan verwijderd wordt, lijkt het op diefstal met als opdrachtgever de gemeente Nijmegen'. Gaan we uitzoeken.

Uit het DAGBOEK van Anna-Maria del Campo

Met Herr Spindl naar Berlijn

Het moet zijn grootste angst zijn. Dat de Deutsche Bundesbahn op een duivelse dag besluit de restauratiewagon te vervangen door een soepautomaat.
Herr Spindl draait zijn grote lijf naar de kleine bar waarop hij de twee flessen Franziskaner Weissbier even te ruste heeft gelegd. Het grootste deel van de inhoud zit al in de sierlijke glazen. Om redenen die iets te maken hebben met het gist onderin de fles, wacht hij even met het laatste restje.
Intussen toetst hij een voor een de knoppen op zijn kassa in. ‘21, 40 bitte’, leest hij van zijn schermpje. Ik wil hem mijn Euro’s overhandigen, maar hij staat al gebogen over zijn magnetron achterin het kleine keukentje. Twee zakjes Nudeln in porseleinen bakjes schuift hij naar binnen.
‘Wenn es fertig ist, werde ich klingeln’, zegt hij als zijn gezicht weer naar mij gedraaid heeft en de magnetron werkt. Hij legt zijn mollige hand op een ouderwetse glimmende bel naast de kassa. Ik kijk de restauratiewagon rond. Behalve mijn vriendin en ik zitten nog twee reizigers in de coupé. Ze lezen de Berliner Zeitung.
‘Ich verstehe’, antwoord ik. Herr Spindl knikt ernstig.
Terwijl we ons met liefde ingeschonken bier drinken en beleefd wachten op de Nudeln, stellen we ons voor hoe de kelner zich ’s nachts met zijn jacquet nog aan tussen de kastjes en de magnetron op de grond vouwt om te slapen. Onmogelijk dat hij zijn werkruimte verlaat. Dit is zíjn wereld. Daarbuiten zou hij verzuipen.
Als Herr Spindl op de bel drukt, sta ik meteen aan zijn balie. Dankbaar glimlacht hij me toe. Om daarna gauw de twee zakjes Nudeln aan te vullen uit zijn voorraadlade. Hij veegt zijn handen af aan zijn schort en drukt met zijn wijsvinger zijn bril recht.
Berlijn is nog ver.

Wat er restte van het opgeklopte fotomoment

Dit is wat een van onze redacteuren tegenkwam in die vergeten en niet onderhouden 'groenstrook' naast de busbaan bij het ROC. De restanten van een flitstuin, die even voor het station lag. U weet wel, op Spruitjesdag.
Nu maar hopen dat onze bevlogen GroenLinkse guerrilla gardeners van vorige week de plantjes een beetje bijhouden - ook wanneer er geen persfotografen zijn. We zullen zien. Of zijn we te druk bezig met de stoute momenten in ons luidruchtige verleden?

De column van Javier de Fresnos

Eigenlijk was Stijn Verbruggen tot op heden wel een sym­pathieke jongen. Hij was actief, overal aanwezig en niet bang een mening te geven. De zomervakantie heeft Stijn echter geen goed gedaan. Hij is ineens zo’n echte salonsocialist geworden, een waar PvdA-regentje. Niet vreemd, hij is tegen­woordig nog louter in Den Haag te vinden.
Stijn is een oorlog begonnen tegen schotelantennes. Die moe­ten de wereld uit, te beginnen uit Nijmegen. De voornaamste reden die Stijn opvoert: ‘Ik vind ze niet mooi’. En omdat het mannetje Verbruggen niet van schotels houdt, moeten ze ver­boden worden. Daarover staat op zijn site een eindeloos re­laas, waarin het woord moeten heel erg vaak voorkomt.
Stijn schiet met zijn doorgeschoten aversie tegen de schotel wel erg hard door. Hij weet dat een fiks deel van schotelbezit­ters bestaat uit allochtonen (en dan niet alleen uit het Midden­landse Zee- gebied) die zoveel mogelijk zenders uit hun thuis­land willen bekijken. Het merendeel van de overige schotelbe­zitters zijn de normale Nijmege­naren die veel zenders voor wei­nig geld willen zien. En goedko­per dan met een schotel kan dat niet. UPC rekent voor het ge­bruik van ( het ooit door de ge­meente afgestoten) kabelnet­werk minimaal 20 euro per maand. Wil je een zendertje of honderd hebben, dan praat je al over 33 euro. Met een schotel ben je voor ’ n tientje per maand klaar en je beschikt over zo’n tweehonderd zenders.
Stijn ziet dus het liefst dat al die mensen minimaal drie keer zoveel gaan betalen voor de helft minder televisie. En dat alle­maal omdat hij schotels lelijk vindt.
Stijn heeft blijkbaar een heel grote schotel voor z’n hoofd.

Dubbele primeur

En wat schreef de recensent van De Gelderlander: 'De verleiding was daar even­tjes je af te vragen of het publiek dat gisteravond een groep Wageningse breakdan­cers zo uitbundig toejuichte in de St.-Stevens hetzelfde zou hebben gedaan als de mannen hun kun­sten hadden vertoond op een win­derige hoek van Plein 1944, gedre­ven door de stampende maat van een door overvolume vervormde beat?'
Rare vraag, natuurlijk houdt de goegemeente van veteranen de hand op de tas als ze hangjongeren vreemd zien stuiteren.
Hoe dan ook Nijmegen heeft weer eens twee ‘wereldprimeurs’ gehad: breakdancen voor het orgel én ouderen die juichen voor breakdancers. Altijd Nijmegen!

Foxy foxtrot

Terwijl u dit leest zijn er waarschijnlijk weer vijftien stuks pluimvee vermoord in De Goffert. Iedereen maakt zich er druk om inmiddels, maar de Nijmeegse vossen beleven een heerlijke zomer. Veertig veertig kippen, zes pauwen en twintig eenden (plus nog eens vijf konijnen) hebben ze inmiddels doodgebeten. De kinderboerderij is radeloos, de autoriteiten redeloos en de kippen reddeloos. Niemand die ingrijpt, want Reintje geniet een beschermde status.
Vossen vreten kippen of bijten ze dood. Dat is niks nieuws. Maar stel nou dat ons vosje één hondje had gebeten in het Goffertpark. Dan was ie prompt afgeschoten, van zijn ingewanden ontdaan en opgezet door het Natuurmuseum. Een mooie plek had Rein gekregen, naast het Limos-zwijn.

Van Eck in opspraak

GroenLinks is in paniek. Na het opstappen van Wijnand Duyvendak van GroenLinks als Tweede Kamerlid lijkt ook Wouter van Eck - de voormalige fractieleider van GroenLinks in Nijmegen en tegenwoordig wel een heel braaf en stil raadslid - in opspraak te geraken vanwege dat activistische verleden waar er wel meer last van hebben.
En dat is niet mis, wat Wouter op zijn geweten heeft. Volgens een doorgaans betrouwbare tipgever die zich vanochtend achter een zonnebril en regenjas meldde op de redactie van Havana aan de Waal zou Woutertje SUV omstreeks 1982 betrokken zijn geweest bij een spraakmakend ontruimingsincident in de Nijmeegse binnenstad. Getuigen herinneren zich de toenmalige activist heel duidelijk te hebben horen roepen: ‘De politie is niet mijn vriend’.
U leest het goed: 'NIET mijn vriend'.
Verbijsterend! De verwachting is dan ook dat ook Van Eck binnenkort afstand zal nemen van deze jeugdzonde en het gewetenloos diaboliseren van onze dienders. Want de politie is natuurlijk WEL onze vriend. Tenminste, van sommigen onder ons. Die vrienden zijn wat waard; ze kunnen nog eens wat voor je regelen als je je no-claim dreigt te verliezen bij een stomme aanrijding. Altijd handig.

PPLoR is de sigaar van juli

Het viel natuurlijk te verwachten. VVD-raadslid Peter-Paul Leferink op Reinink (PPLoR), die tijdens de raadsvergadering het gemeentelijk brandalarm deed afgaan omdat hij ergens stiekem een sigaar zat te paffen, heeft de sigaar van de maand juli gewonnen. Met glans. PPLoR kreeg liefst 45 procent van de stemmen. Oud-burgemeester Guusje ter Horst zat vele malen fouter dan PPLoR, maar haalde toch maar 35 procent van de stemmen. Zij werd niettemin pijnlijk op de vingers werd getikt door de nationale ombudsman wegens haar wel zeer laconieke aanpak van een ernstig frauderende hoofdagent van het Nijmeegse politiekorps. De heetgebakerde zakenvrouw Lina Domacassé scoorde 13 procent om dat akkefietje met een gemeenteambtenaar waarna ze de stekker eruit trok en boos haar feestpodium afbrak tijdens de Vierdaagsefeesten.
Zeven procent vulde het stemformulier verkeerd in, wat ook best knap is.
Knapper dan wij van Havana, want we spelden PPLoR's naam twee keer fout. Sigaar uit eigen doos!

4D Watjes

Het begrip wachtmeester heeft een nieuwe dimense gekregen dankzij de Vierdaagse. Wachtmeesters zijn slecht getrainde heren in stoer uniform op wie de rest van de troepen steeds maar moet wachten. Ze zijn er meesters in, die wachtmeesters, in het anderen op zich laten wachten. Ze halen de pas eruit. Eigenlijk heb je er niets aan. De wachtmeesters van de Koninklijke Marechaussee spannen de kroon: zij zijn de minst getalenteerde lopers binnen Defensie. Op hen kun je wachten tot je een ons weegt.
Uit een verder serieuze evaluatie van de recente Vierdaagseresultaten blijkt dat één op de vier marechaussees de eindstreep in Nijmegen niet eens haalde. Deze bedroevende prestatie is vooral toe te schrijven aan het detachement van het district Schiphol. Het is dat hun collega's van de motorpool en de Brigade Speciale Eenheden wel doorliepen, anders waren de cijfers nog slechter geweest, zo onthult een wakkere krant.
Luchtmachtmilitairen blijken de beste lopers. Van de 185 vliegende manschappen die aan de start verschenen, strandde slechts 8 procent voortijdig. De zeebenen van de marine leidden tot een uitval van één op de zes. Van de 776 landmachtlopers zag ruim 15 procent de finish niet. Dat moet wat worden als het er echt op aankomt en het hier eens wél oorlog is.
Toch waren het heus militairen die de Vierdaagse hebben bedacht.

Uit het DAGBOEK van Anna-Maria del Campo

Hamsters op Plein 1944

Op het gras van Plein 1944 scharrelen vier hamsters. Een vijfde is bezig zich te begraven onder de kersverse zoden. Alleen zijn staartje wiebelt nog onder de strakblauwe hemel.
‘Ik laat ze aan mensen wennen’, verklaart de eigenaar van de knaagdieren hun aanwezigheid op het stadsplein. Hij springt een paar keer hard op de grond. Zijn linkervoet in een groene teenslipper gestoken, zijn rechter omhuld door een brede spalk tot over de enkel. Die ene voet is al vijf maanden gebroken.
‘Zie je? Ze schrikken helemaal niet.’
Een dikke bruine hamster steekt zijn kop in een rioolputje. Geen nood, het mormel past niet tussen de spijlen door. Twee grote passen zet het baasje. Hij strekt zijn arm en lift het dier in de kom van zijn hand omhoog. Aait het met de andere hand, kust het en noemt het ‘schatje’.
‘Ik train de hamsters en dan ga ik ermee naar een verzorgingshuis. Leuk voor de ouderen. 280 hamsters heb ik. En veertig cavia’s.’
Een man met getatoeerde armen zet zijn blik bier naast zich neer en staat op van de betonnen trap tussen het plaveisel en het gras. ‘Even een foto maken. Voor mijn vrouw, die ligt in het ziekenhuis.’ Hij gaat op zijn hurken zitten en schiet een plaatje met zijn mobiel. De vette hamster zoekt koelte in de schaduw van zijn opgetilde hak.
‘Kijk uit dat je niet op hem gaat staan’, roept het baasje bezorgd.
De hamster, mensenvriend ten voeten uit, kent geen angst. Ternauwernood ontsnapt hij aan de dood.

Wat een avonturen je al niet kunt beleven door op een zonnige middag even Plein 1944 over te steken.

Spruitjesguerrilla

Nou zeg, wat een verrassing: tijdelijk stukkie groen voor het Station. De jongens en meisjes van GroenLinks zijn ook weer even groen en links geweest.
Dat was me weer revolutionair zeg, dat tuinieren op de stoep van de NS. 40 jaar geleden lag er een heel strand onder de straattegels, nu halen we de revolutie op zaterdagochtend bij de Intratuin.

Trouwens, half Nijmegen werkt in het weekend in zijn tuintje of schoffelt het volkstuintje. Volks? Horen we daar volks? Gooi het door de GroenLinkse spinselmolen en tuinieren wordt dan guerrilla gardening. Zo gaan die dingen. Je moet wat in Nijmegen.
Miesjel Spruit (!) voorop natuurlijk.
Gaap.
Spruitjesguerrilla had beter geklonken en dekt de lading ook beter.
O ja, er zat uitleg bij de aanleg: de schoffelende spruitjes willen per harde, groene en linkse guerilla-actie aantonen 'dat het ook anders kan. We willen aandacht vragen voor meer groen in de wijk'. Zucht.

U zult het nooit weten, want bent ingeslapen na drie regels van dit bericht.
Wij moesten er drie kannen koffie voor wegdrinken.

De column van Javier de Fresnos

Het Gardameer was in het bezit genomen door Neder­landers. En vreemd genoeg wemelde het er van de lie­den afkomstig uit Nijmegen en directe omgeving. ‘Ha­vana aan het Lago di Garda’, zullen we maar zeggen.Terug in de stad valt de leegheid op. Nijmegen in vakantietijd, na de zomerfeesten, is traditioneel uitgestorven. Geen files, geen ellende op het Keizer Karelplein, absolute rust.Geen wonder ook, er is ongetwijfeld geen stad in Nederland waarvan de inwoners zo veel en zo lang op vakantie kunnen.Dat komt natuurlijk door de universiteit en al die onderwijsin­stellingen, waar zomervakanties van acht tot twaalf weken nog steeds gemeengoed zijn. Misschien moet die minister Donner daar eens naar kijken alvorens iedereen tot z’n 70e aan het werk te houden.Maar goed, heel Nijmegen- Oost is in juni, juli en augustus de stad uit en dat voelt best lekker. Dan zijn wij tenminste weer eens ‘onder ons’ als echte Nijmegenaren. Tijdens een wande­lingetje deze week voelde dat in ieder geval heerlijk aan. Zo was Jo Janssen in de Hezelstraat ge­zellig eigenhandig de pui van zijn restaurant aan het schilde­ren. Aanvankelijk uit de losse pols, gelukkig besloot hij de boel later toch maar eerst af te plakken. Hoe gewoon kan een poli­tieke lijsttrekker zijn?Nog een of twee weekjes, dan is de pret voorbij. Dan stromen de studenten en hun docenten uit alle uithoeken weer de stad in, dan zijn ook alle andere politici weer terug. Dan begint de normale ellende weer van files, geluidsoverlast, kotsende corps­ballen, kraakacties, GroenLinkse luchtballonnen, enzovoorts.En eerlijk gezegd is dat ook wel weer lekker.

Wie betaalt de Sweerman?

Van 11 tot en met 20 september houdt de gemeente een culturele week in deWaalsprong. Ruim een week lang zullen hier culturele activiteiten georganiseerd worden om nadruk te leggen op het belang van cultuur in een nieuwe wijk. Een onderdeel van dit programma is het project Styx van kunstenaar Rob Sweere. Wij lezen: Op vrijdag 19 september van­af 15.00 uur, zal hij verschillende mensen ieder zo’n vijftien minu­ten laten ronddobberen op het water aan ’ t Buske in Lent. Ieder zal op de rug liggen met zicht op de hemel en met een muntje op het voorhoofd zodat er niet gedraaid kan worden. Bedoeling is de overtocht van Nijmegen over deWaal, naar het nieuwe stadsdeel deWaalsprong, te symboliseren.
Tja.
Andersom liggen, met zicht op de bodem, kan natuurlijk ook. Maar dan heet het project wel ‘Stiks’, ook heel symbo­lisch volgens sommige Lentenaren.
Omdat het feestje door de gemeente is georganiseerd, verwach­ten wij twee categorieën genodigden. Mensen met een dubbel­tje op het voorhoofd en mensen met een kwartje. Voor jonge­re lezers van deze rubriek: zeg maar 10 eurocent en 50 euro­cent. Voor wie zich afvraagt hoeveel geld hij of zij moet mee­nemen naar het Buske om veer­man Sweere te betalen: als u tij­dens de Vierdaagsecruise op de B- boot zat is 10 eurocent ruim voldoende.

Blubblub

Eindelijk wordt alles en iedereen wakker in Nijmegen over de verschrikkelijke zomer van de mensen achter de nieuwe water­kering op deWaalkade. Het waterschap zelf lijkt plots een paar versnellingen hoger aan het werk. Dat betekent nóg meer herrie voor de omwonenden, maar het schiet eindelijk op zou je zeggen. Ze moeten ook wel, want vóór het hoogwatersei­zoen moet die hele dijk wel dicht. Dat is volgens ons per 1 ok­tober al.
Anders moet kunstenaar Rob Sweere iets origineels bedenken: met ronddobberende aannemers en veel muntjes.

Collectebus

We hebben het er al eens over gehad, maar bij zo'n onrecht kun je niet blijven toekijken. We beginnen een collecte voor stadgenoot Toon Verbeet die een schandalige bekeuring van 51 euro heeft gekregen. Ver­beet, vrijwilliger in zorgcentrum De Vijverhof in Berg en Dal, was een ochtendje op stap met mevrouw Arends. Omdat zij al 97 is, moet ze zich voortbewegen in een rolstoel. Verbeet par­keerde zijn auto bij de passantenhaven, maar was twee minu­ten later terug dan voorzien omdat mevrouw Arends onder­weg een plasje moest doen. Duur plasje werd dat want op de auto zat een bon van 51 euro. De mensen van Bureau Toezicht konden geen begrip opbrengen voor het probleem en dus moet Toon dokken. Dit vraagt om onze solidariteit. Als alle le­zers van deze rubriek nou 10 eurocent in de brievenbus van Bureau Toezicht (Mariënburg 75) gooien, redden we het nooit. Maar met 50 eurocent de lezer moet het lukken. Maken we er meteen een kunstproject van.
En Toon, die verdient toch min­stens een vriendelijk woord van Bureau Toezicht. Toch?

Uit het DAGBOEK van Anna-Maria del Campo

Op de camping in Oost

Een slagboom, die ontbreekt er nog aan. Verder klopt het allemaal: we hebben pingpongende ouderen, moeders die met een glas rose in de hand hun voetballende kinderen op het veldje vergeten en vouwwagens los van trekhaken. Onze wijk in Oost is bijna een camping. Een aantal buurmannen vervult de rol van animatieteam – zonder dat de heren het weten overigens.
Ik hou de gammele klaptafel vast als mijn man zijn hamburger snijdt. Hij tilt de glazen op al ik met mijn vork de stukjes kip van het satéprikkertje op het plastic vakjesbord probeer te schuiven. De kant-en-klaarbarbecue staat op een omgekeerde bloempot in onze voortuin die ’s zomers dient als voortent.
Onze wijk telt zeventig huizen, acht verkeersdrempels, één ingang, een speeltuin en een voetbalveldje. Na het eten wandelen steevast wat stelletjes de straten door. Deden we vroeger in Frankrijk ook. ‘Even een rondje camping’’, heette dat. Je loerde wat in caravans en probeerde gesprekken bij de afwas in de toilethokken op te vangen. Ik praatte heel hard Nederlands, in de hoop dat andere kinderen het hoorden en mijn broer en mij zouden herkennen als landgenoten en adopteren als speelkameraadjes.
De buurman van schuin tegenover komt in korte broek een pak melk brengen. Gisteren geleend, de campingwinkel (Appie) was dicht. Ik schuif mijn teenslippers aan mijn voeten en stop shampoo en conditioner in een plastic tas. Met een opgerolde handdoek onder mijn arm sjok ik de straat over naar nummer 21.
‘Mag ik douchen?’
Er staat geen rij en ik hoef geen muntje in te werpen. De buurman en buurvrouw zijn zo vriendelijk mij gratis van warm water te voorzien omdat onze verwarmingsketel het gisteren heeft begeven.
Op vakantie? Nee, dat hoeft voor ons niet. Prima plekkie hier.

Groen als water

Groen water in de stad. Nog mooier wordt dat als er een dame in rode jurk langs fietst, maar dat terzijde. Niet algengroen, maar appelgroen, zo constateerden getuigen. Het water-met-een-kleurtje spoot vrijdag uit de Adolf Quack- fonteinen op de Nassausingel en het stroomde door het ‘beekje’ in de Stikke Hezelstraat. Waar het vandaan komt, is vooralsnog een raadsel.
„We gaan ervan uit dat het een slechte grap betreft”, zegt een woordvoerster van de gemeente.
De gemeente is niet van plan om het tot op de bodem uit te zoeken. „We nemen geen monsters van het groene water”, vervolgt de woordvoerster.
Twee keer een vreemde reactie want: a.de grap is best geslaagd en b. monsters zijn altijd noodzakelijk. De grap is zo leuk zelfs dat verschillende Nijmegenaren op de site van De Gelderlander hebben verzocht meer kleurtjes door de stad te laten lopen. Roze kan hier natuurlijk altijd, voor oranje kun je ook wel een aanleiding bedenken.

Opmerkelijk blijft dat niet wordt onderzocht wat voor gifgroen spul hier is gebruikt. Wie weet zitten er terroristen van de Groene TPG-fractie achter en is de halve benedenstad nu besmet met het Elstar-virus. Kortom, die woordvoerster van de gemeente maakt zich er gemakkelijk van af: een echte ambtenaar.

Te laat

Wie goed doet goed ontmoet, behalve in Havana aan de Waal. Nijmegenaar Toon Verbeet heeft een bekeuring van 51 euro gekregen . Verbeet, vrijwilliger in zorgcentrum De Vijverhof in Berg en Dal, was een ochtendje op stap met mevrouw Arends. Omdat zij al 97 is, moet ze zich voortbewegen in een rolstoel. Verbeet parkeerde gisterochtend zijn auto bij de passantenhaven. "We drinken een kopje koffie, rijden wat rond op de Waalkade, mevrouw moet even naar het toilet. Daarom duurde het wat langer. Toen ik bij de auto kwam, zat er een bekeuring op: 51 euro." Verbeet heeft gebeld met Toezicht maar de verbalisant kon geen begrip opbrengen voor zijn probleem. Het omgekeerde (dat wil zeggen: begrip) zou daar namelijk groot nieuws zijn geweest, maar goed.
Een woordvoerster van de gemeente had ook nog wat te melden over de genante kwestie: "Te laat is te laat, dat geldt ook voor mensen die goede dingen doen voor de samenleving."
Eigelijk is het gewoon te laat voor goede dingen in de samenleving.

De interimcolumn van Roberto Maldeno

De straat is leeg. Gisterochtend rond een uurtje of vijf werd ik wakker van buren die zo stil mogelijk hun laat­ste bagage in de auto propten en zwaar beladen weg­rolden. Ze zullen nu ergens in Spanje zijn, of Kroatië. Dat la­ten ze afhangen van het weer.Wij gaan dit jaar niet: nieuwe keuken. Het was kiezen of de­len: of eindelijk een wél werkende afzuigkap en een dito oven, of tijdelijk buitenshuis eten, in bijvoorbeeld Spanje of Kroatië.Thuisblijven heeft wel wat. Parkeren kan ik nu op loopafstand van mijn huis. Bovendien kun je in deze regio op de pof in va­kantiestemming raken. Fiets eens langs het Maas-Waalkanaal, de Maas en rond de Mookerplas naar Plasmolen. Je ontmoet dan veel landgenoten uit het noorden en westen die hier hun Spanje of Kroatië hebben liggen.Daar fietsen ze: langs de sluis in Malden. Daar liggen ze: aan el­kaar frunnikend op de oevers van de Maas. Daar staan ze: pootjebadend in de Mookerplas. Plasmolen spant de kroon.Vette jachten liggen daar in de haven van El Dorado. Een stuk of tien van boven de twee ton en eentje van vier ton die in Marbella niet zou misstaan. De kapiteins op die boten lijken ove­rigens opvallend vaak van een andere generatie dan de lady of the ship. Of het zijn vermogen­de vaders die aan de Côte de Cuijk komen plezierjachten met hun mooiste dochter, wat niet aannemelijk is. Vanaf de wal ge­niet ik mee.Ik heb een ansichtkaart gekocht en die gaat morgen op de bus, naar de buren.

Columnist Javier de Fresnos is met vakantie in Spanje, of Kroatië. Maar volgende week keer hij terug op deze plek.

Toen de U-boot de A-boot tegenkwam

Crisisteam

Terwijl Leni de Pyreneeën aan het opruimen is kan kapitein Paul meteen iets op het dek halen, want het blijft in de onderwaalse kajuiten maar doornuilen over die A-boot en die B-boot, voor de genodigden voor het Vierdaagsevuurwerk. Het zit kennelijk diep. Zo diep dat de redactie van Havana aan deWaal tijdelijk is versterkt met een crisisteam voor de opvang van getraumatiseerde B- boters. Die voelen zich nog steeds van de mast gestreken, in de boot genomen of zelfs tussen de wal en het schip. Zo erg was het. Nou wil een nautische wijsheid dat je van de boot in het schip kunt komen, dus er is hoop.

Telefoongesprek topambtenaar

‘ Nee, huilt u maar. Dat is niet erg. Laat ze maar golven, die tranen. Dat lucht op.’ ‘ Geloof ons nou, wij weten heus wel wie u bent meneer… eh.. Van Groningen. Dat is het toch? Van Groningen. Hans van Groningen, tuurlijk, ik was het even kwijt.’
‘ Heus, meneer Van Friesland, er wás geen A-boot, en ook geen B-boot. Zo denken wij hier niet. Wij houden van alle Nijmegenaren, of ze nou A of B zijn, dus ook van u.’
‘ Hoezo bobo’s en Haagse vriendjes wél in hetzelfde schuitje? Hoe komt u er bij, iedereen is gelijk in Nijmegen.’
‘ Nou goed dan, een beetje verschil moet er zijn. Dat snapt u toch ook. Anders hadden we ook geen burgemeester nodig, hè. Haha.’
‘ Gelukkig, u kunt er ook om lachen.’
‘Dus beste meneer Drenthe, laat ik u dit advies meegeven: schipper blijf bij je leest en stop nou met dat nuilen over A- en B-boten.’
‘Lieve meneer Eenvandedrienoordelijkeprovincies, vertrouw ons en volgend jaar zorgen we er voor dat u wél een prominente plaats krijgt. Op de C-boot, sorry ik bedoel natuurlijk de Zee-boot’.