Na de bekentenissen van het gevallen GroenLinkse kamerlid Wijnand Duyvendak over zijn inbraak in een ministerie én die van Wouter van Eck - eerder in deze blog - bekijk je hun geestverwanten toch met andere ogen.
Nog iets op te biechten, toevallig?
„Jazeker, nou en of!” Met graagte doet wethouder Jan van der Meer een boekje open over zijn verleden. Of om er van af te zijn, of om ook een moment van glorie te hebben en een stukje taart.
Lang geleden was hij een recalcitrante Brabantse puber, met het hart op de goede plaats. Niet alleen had hij als enige in het ingedommelde Mill – want links – een scherp oog voor het kwaad in de wereld – dat kwam van rechts – maar ook de bereidheid een daad te stellen. Hij maaide niet alleen het gras voor de bejaarde buurvrouw, ook als het erom ging de wereldvrede te redden, kon je op hem rekenen. Maar dat wisten die Yanks niet.
Dus reed op een kwade dag een nietsvermoedende colonne Amerikaanse soldaten met tanks en kanonnen, bezig met een tripje door de buurt, door de Dorpsstraat. Jonge Jan wist wat hem te doen stond, hees zijn kniekousen op en sprong over de heg. Zonder een moment van aarzeling draaide hij het Yan¬kee- bordje dat de soldaten de weg moest wijzen, honderdtachtig graden om. „Echt waar!” En daar ging al het militaire groen links de hoek om (zie foto). Hélemaal richting het Oostblok, waar de vijand woonde. „Hoe het is afgelopen weet ik niet. Maar zou ik nooit meer doen. Wat zo’n colonne aan CO2 uitstoot!”
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten