Uit het DAGBOEK van Anna-Maria del Campo

De naaktslak en de kleine dronken muis

‘Kus me Naaktslak.’
‘Het kan niet Kleine Muis. Je weet wat ze zeggen over naaktslakken en muizen.’
‘Moeten wij alles dan maar geloven Naaktslak?’
‘Ik hou van je Kleine Muis. Daarom kus ik je niet.’
Naaktslak had zijn lange lijf van Kleine Muis afgewend. Hij wist dat hij zijn liefde nu niet aan moest kijken. Naaktwas was de grootste en de verstandigste. Maar in zijn hart huilde hij.
Kleine Muis keek naar het glinsterende spoor dat Naaktslak achterliet toen hij zich van de terrastegels in het natte zand liet glijden. Hij had niet eens het fatsoen haar recht in de ogen te kijken. Beledigd rende ze tegen de gemetselde muur op en verdween in het holletje onder het raam.
De avond viel. Kleine Muis werd wakker van de muziek die door het venster heen klonk. In het huis was een feestje aan de gang. Ze glipte via het raam naar binnen en dronk de bodempjes whisky die in de plakkerige glazen op tafel stonden. Kleine Muis kreeg een idee.
Vanaf zijn hostablad zag Naaktslak hoe Kleine Muis voorzichtig het terras op sloop. Haar kraaloogjes waren wijd open.
Kleine Muis wist dat Naaktslak haar bewegingen volgde. Ze hoefde hem niet te zien om te weten waar hij was.
Op haar dunne achterpootjes begon ze te dansen. Een pirouette en nog een pirouette en nog één. Met haar staart draaide ze sierlijke vormen in de lucht.
Naaktslak lag roerloos op zijn blad. Wat was Kleine Muis mooi.
‘Kom dansen Naaktslak’, riep ze.
Naaktslak wist dat hij beter uit haar buurt kon blijven. Maar Kleine Muis tolde een beetje. Misschien moest hij naar haar toe gaan. Zodat hij haar kon opvangen als ze omviel. Ja, dat was een goed plan.
Langzaam bewoog hij zijn lichaam in haar richting. Het gevoel van de vochtige stoepstenen onder hem en de aanblik van de dansende muis maakten dat zijn voelsprieten rechtop gingen staan. Naaktslak zag de volle maan ver weg aan de zwarte hemel en alles begon te draaien in zijn hoofd.
‘Ik kom Kleine Muis.’
Ze waggelde even en liet zich toen naast hem op de grond vallen.
‘Kus me Naaktslak.’
Hij kon er niets aan doen. Ze was prachtig. Dit moest.
Naaktslak zweette slijm uit al zijn porieën. Hij kroop op Kleine Muis en begon haar te likken. Over haar oren, op haar neus, in haar nek. En uiteindelijk zoende hij haar op de mond.
Hij merkte niet dat ze nauwelijks nog bewoog. Had niet door dat ze stikte in zijn dodelijke slijm. God, wat hield hij van Kleine Muis.

Zo kon het gebeuren dat ik op een ochtend een natte dode muis en een uitgeputte naaktslak innig verstrengeld aantrof op mijn terras.