Met Herr Spindl naar Berlijn
Het moet zijn grootste angst zijn. Dat de Deutsche Bundesbahn op een duivelse dag besluit de restauratiewagon te vervangen door een soepautomaat.
Herr Spindl draait zijn grote lijf naar de kleine bar waarop hij de twee flessen Franziskaner Weissbier even te ruste heeft gelegd. Het grootste deel van de inhoud zit al in de sierlijke glazen. Om redenen die iets te maken hebben met het gist onderin de fles, wacht hij even met het laatste restje.
Intussen toetst hij een voor een de knoppen op zijn kassa in. ‘21, 40 bitte’, leest hij van zijn schermpje. Ik wil hem mijn Euro’s overhandigen, maar hij staat al gebogen over zijn magnetron achterin het kleine keukentje. Twee zakjes Nudeln in porseleinen bakjes schuift hij naar binnen.
‘Wenn es fertig ist, werde ich klingeln’, zegt hij als zijn gezicht weer naar mij gedraaid heeft en de magnetron werkt. Hij legt zijn mollige hand op een ouderwetse glimmende bel naast de kassa. Ik kijk de restauratiewagon rond. Behalve mijn vriendin en ik zitten nog twee reizigers in de coupé. Ze lezen de Berliner Zeitung.
‘Ich verstehe’, antwoord ik. Herr Spindl knikt ernstig.
Terwijl we ons met liefde ingeschonken bier drinken en beleefd wachten op de Nudeln, stellen we ons voor hoe de kelner zich ’s nachts met zijn jacquet nog aan tussen de kastjes en de magnetron op de grond vouwt om te slapen. Onmogelijk dat hij zijn werkruimte verlaat. Dit is zíjn wereld. Daarbuiten zou hij verzuipen.
Als Herr Spindl op de bel drukt, sta ik meteen aan zijn balie. Dankbaar glimlacht hij me toe. Om daarna gauw de twee zakjes Nudeln aan te vullen uit zijn voorraadlade. Hij veegt zijn handen af aan zijn schort en drukt met zijn wijsvinger zijn bril recht.
Berlijn is nog ver.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten