Regendruppels in het kinderbadje
Triestheid kan prachtig zijn soms. Als kleine stukjes ellende precies in elkaar passen.
Vandaag is dat zo. Ik zit ziek thuis. Door mijn raam zie ik regendruppels vallen in het kinderbadje van de buren. Een roze schepje rust op z’n kant tegen de plastic rand. Herinnering aan heel veel zomerpret, nog maar een paar dagen geleden. Die periode is nu voorbij. Het is kutweer.
Ziek zijn bij zonneschijn is erger, de harde regen op het dak heeft iets troostends.
In bed lees ik de krant. Een foto van een eenzame consument in een Spaanse winkel. Verloren staart hij naar de lege schappen. Door de staking van de vrachtwagenchauffeurs is er nauwelijks eten te krijgen in supermarkten. Kale winkels kunnen me diep raken. Ze zijn een teken van aftakeling. Een aankondiging van iets dreigends: het einde van de welvaart. De man op de foto heeft nog niets in zijn mandje liggen. Straks keert hij met een rammelende maag en een lichte boodschappentas terug naar huis.
De aanblik of de geur van eten maken me misselijk vandaag. Ik omarm de grimmige foto uit Spanje.
Op tv zap ik langs een graatmager model (MTV). Huilend zit ze achterin een taxi in New York. Bij de Miss Universe verkiezing ging ze onderuit op de catwalk. In een zwart/wit herhaling zien we het dramatische moment vertraagd voorbij komen. Ze glijdt uit, landt op haar billen (die ze niet heeft); een dun been schuin onder het andere gevouwen. Ze weent in de auto achter haar enorme zonnebril, bang dat het nog eens gebeurt. Ach vrouw, je moest mij eens zien lopen vandaag.
Ik verwelkom het onhandige model. Ze maakt deze dag van niks compleet. Bonjour Tristesse.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten