Op elke verdieping een schaar
Lichte paniek. Waar is het snoertje?
Ik bekijk mijn bureau en trek aan alles wat zwart is en rubberachtig aanvoelt.
Geen snoertje. Irritatie.
Ik loop naar beneden. Zet mijn tas op de kop. Pennen, folders, mes en vork, geen snoertje. Kordate stap naar de kast. Sprankje hoop.
Middelste schap? Geen snoertje!
Nu weet ik dat het menens is. Dat wat ik nodig heb, ga ik niet vinden. En dat is erg frustrerend.
Van mijn Oekraïense downloadsite heb ik net het nieuwste album van Alanis Morrissette binnengehaald. Dat wilde ik op mijn telefoon zetten, zodat ik er morgen mee kan fietsen. En als ik zoiets bedenk, dan moet dat NU gebeuren. Maar NU kan ik het snoertje niet vinden dat de liedjes van mijn computer in mijn telefoon giet.
Van de meest noodzakelijke dingen heb ik meerdere exemplaren in huis. Zo heb ik drie kammen – dit waren er eerst vijf, maar twee zijn kwijt -, twee tubes Henna Hairwonder, een set sleutels en een set reservesleutels, op elke verdieping een schaar en tig openers.
Om momenten als deze – waar is dat k-snoertje – te voorkomen.
Mijn moeder heeft me achttien jaar geprobeerd te leren werken met vaste opbergplekken voor gebruiksartikelen, maar dit is mislukt. Uiteindelijk bedacht ik mijn eigen systeem.
Werkt redelijk.
Al komt het voor dat er van de drie kammen niet één ergens ligt.
Dan verschijn ik met verward haar op mijn werk.
Dit moment, het klaar zitten zonder snoertje, had ik kunnen voorspellen. Het draadje reist (te) vaak met me mee. Een extra exemplaar kopen ís in me opgekomen.
Misschien moet ik dat soort gedachten ook vermenigvuldigen, zodat ik ze vaker ergens in huis tegenkom.
Heb ik NU niks aan, zo’n briljant idee.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten