Oranje, laat je kinderen thuis
Edwin van der Sar is een gezonde Hollandse jongen. Vruchtbaar ook.
Tot zover alles prima.
Maar het resultaat van dit alles hoef ik niet te zien. Ik zit niet te wachten op een springerig blond nageslachtje op het voetbalveld dat door haar vader met zijn grote handschoenen hoog in de lucht wordt getild.
Dit heeft met voetbal helemaal niks te maken. Onze jongens zijn sportmannen met gespierde kuiten. Bezwete bovenlijven. En als ze gescoord hebben, trekken ze hun shirt uit. Dan kunnen wij uitgezakte kijkers hun sixpack zien. Misschien zouden we het best even willen aanraken. Daar dromen wij van. Ongemerkt groeit ons vertrouwen in deze mannen. Superhelden zijn het, kijk maar.
Giovanni van Bronckhorst (bijnaam Gio, hmm) heeft er nog eens een fijn hoofd bij ook. Daar winnen we de strijd wel mee. Goddelijk was hij gisteravond.
Tot de weergaloze wedstrijd voorbij was en er opeens een klein donker kindje op zijn heup balanceerde. Ja, dan is hij een liefdevolle papa.
Niks mis met sportmannen met kinderen, begrijp me niet verkeerd. Maar niet op het veld.
Wij willen de helden na afloop bruut in elkaars armen zien springen, ererondjes over het veld rennend, het hoofd trots geheven richting camera's. Zie ons eens onaantastbaar zijn. Wij winnen voor u het Europees Kampioenschap.
Die kinderen komen thuis wel weer. In de damesbladen lezen we hoe erg Gio zijn kroost miste.
Voetbal is oorlog. Een echte strijder neemt zijn kind niet mee in de loopgraven.
Bij dezen wil ik Marco oproepen wat aan dit Eftelinggedag te doen. Leg om te beginnen familyguy Jan Peter Balkenende een stadionverbod op. Deze Bertus Braafhaar heeft een desastreuze invloed op Oranje.
Laat die man thuis kijken, met zijn gezin op de bank.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten