El mundo según Abrigo Prensa

WMO

Over de uitvoering van de Wmo ( Wet Maatschappelijke Ondersteuning) zijn ongetwijfeld vele positieve verhalen te vertellen. Wethouder Lenie Scholten heeft er ook flink werk van gemaakt. Er worden jaarlijks in Nijmegen vele miljoenen besteed aan de ondersteuning van mensen die ondanks een handicap of ziekte thuis willen blijven wonen.
Helaas is de bureaucratie rond de uitvoering nog altijd immens. Ik hoor er geregeld verhalen over van gefrustreerde burgers. Deze week nog op een discussieavond over de gemeentelijke woonvisie. Een van de aanwezigen schetste het verloop van zijn aanvraag bij het Wmo-loket voor een verhoogde toiletpot voor zijn gehandicapte 70- jarige vrouw. Simpel klusje, dacht hij. Maar na zijn aanvraag moest hij vele weken wachten op een eerste reactie van het indicatiebureau, de dienst die bepaalt of je recht hebt op zo’n voorziening. Na twee maanden komt dan eindelijk een juffrouw langs om te kijken hoe het zit met de cliënt en of die hogere pot echt wel nodig is. Het eerste wat de juffrouw dan vraagt is: ‘kan ik het medisch dossier inzien?’ Dat is er niet. Want de handicap is voor iedereen in huis duidelijk. Je pleegt geen overbodig bezoek aan de dokter.
Maar de juffrouw van het indicatiebureau is onverbiddelijk. Het dossier is verplicht. Dus is het bezoek snel afgelopen. Een paar weken later komt vervolgens de schriftelijke afwijzing van het verzoek. Kan dit niet anders?
Op de discussieavond deze week werd het voorstel gelanceerd om aan iedere oudere van boven de 70 die een hogere toilet?pot wil, ook direct plaatsing toe te zeggen. Dat voorkomt gereis en werk voor de dure indicatiecommissie. Misschien dat zo’n hoge pot een enkele keer overbodig is. Maar die kosten wegen zeker op tegen de kosten die de indicatiecommissie nu maakt. En wat óók telt: de mensen worden sneller geholpen.
Helaas is de bureaucratie rond de Wmo nog enorm